głos mi uciekł

[seweryna żuryńska]

glos mi uciekł, nie chce wrócić
kością w gardle stanął niebożę
bezgłos myśli zaczyna smucić
słodki syrop też nie pomoże

głosu swego szukam wytrwale
i nut własnych, nici ariadny
pogubiłam się w słów banale
zatraciłam potok składny

pomyszkuję w płatkach sniegu
krople deszczu też zaczepię
porozpytam serca swego
nie chcę być, jak dziecię ślepe

w śpiewie wiatru się zasłucham
w górskich szczytów dumnym trwaniu
jesli głosu nie odszukam
pójdę z ciszą na śniadanie

[natalia]

jakie to szczęście, że pisać wtedy można :)
Seweryno piekny wiersz, czyta się niezwykle przyjemnie, a śniadanie z ciszą nie jest najgorsze :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

[Dorma]

Nie wiem czy to wypada sie porownywac z pania( zgory przepraszam za smialos), ale styl ostatnich pani wierszy bardzo mi przypomina moj..Czuje je calym sercem, jakby wyszly z pod mojego piora.I jak moje czasem raza zbyt dokladnymi rymami i doslownosci..

Ale i tak dziekuje:)