zły

[Daniel Bartkowski]

oceany zamknięte pod powierzchnią z luster
huśtają oddechem największego z bogów
z liśćmi pod paltem utkanym z igieł
sosen grających w brydża

mocno zmrożony wicher z pudełka
trzymany sztywno lassem z obłoków
z jęzorem burzy zwieszonym
kocha się z tęczą

targi wulkanów: cóż za okazja
w kosztownych sukniach panny diabelskie
z piersi w magmowym staniczku
sypią walutą

jesień w brylantach podstawia nogę
bezpańskim kundlom soczystą kością
z kościołów ręką najlżejszą mnisi
ciasta roznoszą

...a niech to szlag!

[EWA_SOCHA]

trzeba się chyba zdecydować; albo pisać boga z małej jeśli jest ich wielu, albo jest jeden i pisać z wielkiej, no, chyba, że z szacunku;
słabe metafory, oklepane, odstarszają;
zakończenie mnie bardzo zawiodło;
następny wiersz będzie lepszy:)
pozdrawiam
ewa

[Daniel Bartkowski]

Recenzja, że się tak wyrażę, krótka, dobitna i sprzeczna, bo od konstruktywnej krytyki daleka, choć co do "bogów" to wstyd po mojej stronie.
Raz - metafory może i oklepane ale takie być powinny, a nawet jeszcze trochę, bo wtedy irytują najbardziej. Na pytanie czy w ten sposób nie maskuję braków, odpowiadam - MASKUJĘ, choć umiejętnie.
Dwa - koniec, jeśli rozczarował, to poprostu inaczej rozumiey pojęcie poetyckiej puenty.
Trzy - następny wiersz lepszy nie będzie, bo jeśli już będzie (pisać skończyłem parę lat temu po tym jak wyrzucono mnie z wieczoru poetyckiego "Człowiek - dobro - piękno" - ech to były czasy...) to po prostu inny.
A pozdrawiam i ja
Następna recenzja będzie lepsza.