Jedna kałuża wołaniem jednej mamy

[Ola Rak]

Ta zwariowana pani myśli, że deszcz nie pada poza kałuże i
omija je nawet, wracając na park skostniałych z wesołego miasteczka.
Odpowiedzialna za podopiecznych, którzy idą za nią każe im robić
to samo. Małe oczka wypatrują błękitnych baloników, które pną się
coraz wyżej, topiąc w niebie. Zanim ktoś zatrzaśnie skrzynię,

taki obraz dobija się przez zamknięte już powieki. Kobieta nie nazywa
ich swoimi dziećmi, bo wie, że one są trumnami swoich matek. Hosanna
na wysokości, a na ziemi cmentarz kobiet wolnej woli. I jeśli piekło jest
pod ziemią, to prawie każda odzyskuje przytomność w piekle.

[Ola Rak]

na pewno nikt?

[Marta Magdalena]

osobiście wolałabym tego nigdy nie przeczytać.

kościelno-moralizatorski ten wypowiedzi, który nie pasuje ani do poezji, ani do prozy. ewentualnie do jakiegoś języka propagandy...?

pomysł był. obraz był. ale nie takie wykonanie, błagam.

pozdr.
m.

[Ania_Kos]

mi się całkiem podoba...na razie tylko tyle, potem sie głebiej zastanowię;)