Bursztynem spalone wiosenne pląsy

[FIHU]

Taniec w upiornie czarne popołudnie
szorstkich pętli na Twym ciele.
Ciemność prowadzi poprzez
skwary cierpienia i uniesień.

Na krzyżowym kręgu
obnażona samotnie godzina
w kres okropny zaklęta - przemija,
czarują nas obłoki które niespokojnie płyną
i kwiaty pierwsze nabrzmiewają nektarem.

Okrwawione serce
na żer wypuszcza chmary pełznące,
Skaleczona dusza
rysą bolesną morowe wichry żaru płodzi
zaklinając poczynające się pierwsze
wiosenne szmaragdy w rubin
patetycznej melancholii.

Taniec w upiornie czarne popołudnie
jest sekundnikiem naszego niewiernego żywota.









Oskar Rakowski

[Tomasz Obłuda]

pieprzenie
pozdrawiam

[Nata_Kruk]

Przepraszam, ale zupełnie nie dla mnie, źle się czyta taki zestaw porównań.
Pozdrawiam... :)

[Gość]

Za dużo tu niepotrzebnych słów, nieumiejętnie ujętych w wybraną przez Ciebie formę,ale przede wszystkim brakuje klimatu, bez którego-moim skromnym zdaniem-nie ma wiersza.
A szkoda, bo po obiecującym tytule spodziewałam sie czegoś bardziej przemyślanego.