malarzom o siedmiu palcach

[Leonard Tall]

zakwitłaś magnoliami na skórce pomarańczy
kiedy wplątany w jaśmin zodiak
krwawił kroplami zmierzchu
to sen zbawienia mówiłaś
powoli wchodząc w poświatę księżyca
rozmazaną akwarelowym pociągnięciem
pajęczyny

w perspektywie nocy rozkwitały słoneczniki
pod burzą gwiazd o zapachu Montmarte
w dyskretnym uśmiechu pani Arnolfini
owocowały resztki słów jak dzieci malarza
o siedmiu palcach i pęki niebieskich róż
zastygłe w ruchu

obudziliśmy wtedy uśpione na chabrach
ważki które złe na nas w fowistycznym pędzie
rozlały się czerwienią barw
w migotliwym kontraście
dostojnych dam Moneta o smaku win
z Toskani ze słońcem zatopionym na dnie
wycinaliśmy je jak pocztówki
z precyzją dr. Tulpa

i gdy już w secesyjne ramy okien
uderzał brzask pozwoliłaś mi ukryć się
w obciętym uchu
i pić pejzaż zapomnienia

[Leonard Tall]

co o tym sądzicie? czy nie jest zbyt chaotyczne? i czy zakonczenie moze byc?

[Leonard Tall]

zmieniłem trochę zakończenie ale nadal mam wątpliwości...

[Leonard Tall]

hmm