Późnowiosennie

[MartaR]

Ażury liści nad ciężkim snem,
co wpół zgięte światy obejmie dłońmi;
pazury srebra malują okna
w złudzenie ciszy.
Więc dnia nie zapomnij,
gdy modre majem horyzonty mokną,
gdy rwie się ku niebom płaszczyzna dachów,
gdy tkwi za kominem pochmurne oko –
oskrzydla tęcze krzyknięciem ptaków;
I wspomnij, wspomnij, o mleczny zmierzchu,
wsiąknij w korytarz bezdrzewnych szumów,
odłóż te ręce, co lepią mnie z rosy;
o ziemio gładka – spójrz z liści tłumu,
zmysły me obudź, co klęczą rozdarte
w miękkości pierwszych siwych warkoczy.
Bezwietrzne znużenie wpędzi je w noc
i wkroczy
z deszczów zwierciadła – w pobladłą suszę.
Spójrz, tam w dolinie, pięknieje mi wiosna! –
Z miejsc, w które sennie kaliną bielejąc,
odejdę młoda i kwieciem rośna.
I tylko włosy w słońcach spłowieją...