Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

chciałam tylko ucałować świt
i do zmroku się tulić nieśmiało
by w pragnieniu zatopić wstyd
co dreszczem przenikł mnie całą

niebo odziać w zachodów tysiące
pieszcząc czule niewinne marzenia
dotknąć ciszy, by znów zbudzić słońce
tkając w myślach jedwabne wspomnienia

i choć w duszy odbiją się echem
za rozkoszą chwile stęsknione
tylko szepnę do siebie z uśmiechem
ech, to życie nie było stracone

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To, że rymy częstochowskie, że treść daleka od mojego gustu, że temat wałkowany miliony razy, nie oznacza, że wiersz jest zły. Wykonanie sprawne, ale nie przemawia do mnie wiersz. Mogę jedynie powiedzieć, że nie straszy i jest w miare poprawny.
A jeszcze jedno - ostatni wers pierwszej zwrotki: jakim cudem wstyd może ugościć ciało dreszczem? Rozumiem, że może zagościć ale ugościć?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To, że rymy częstochowskie, że treść daleka od mojego gustu, że temat wałkowany miliony razy, nie oznacza, że wiersz jest zły. Wykonanie sprawne, ale nie przemawia do mnie wiersz. Mogę jedynie powiedzieć, że nie straszy i jest w miare poprawny.
A jeszcze jedno - ostatni wers pierwszej zwrotki: jakim cudem wstyd może ugościć ciało dreszczem? Rozumiem, że może zagościć ale ugościć?
dziekuje za rady....pozdrawiam ;)
Opublikowano

Słodkie to jest na pewno ale doceniam bo zarazem lekkie i płynne. Zwrócił bym tylko uwagę na zwrot „me ciało” pasował pewno do rymu ale trąca lekkim archaizmem choć nie jest to jakiś wielki zarzut. Klimat niestety nie mój ale plusa zostawiam :-)
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • aż gęsto od tej całej telepatii. istny pumptrack między nami, pofałdowana przestrzeń, po której skaczą świetlistsi endurnie. co i rusz łamią się zdania, rączki, urywają myśli-linki. dlatego chcę ci opowiedzieć bajkę o zamkniętej na świat, niczym Korea Północna, wsi. o spłachetku ziemi otoczonym strzeżonym betonem, chatach przystrojonych kolczastymi druciskami. kiszono się tam we własnym sosie. i grało, tańczyło w każdym dziwaczne uczucie przynależności. i zjawił się on. miał miejsce błąd dozoru, przez źle pilnowany mur przeniknął albo został wrzucony górą, Węgier. czy też Czech, mniejsza o to. stary ochlaptus z alkoholową demencją, mózgiem rozmiękczonym latami denaturatowania, do tego – w łachmanach. lecz był sensacją, istnym prezydentem, aniołem, Michaelem Jacksonem w marynarce-liberii z epoletami. obcym, a więc lepszym. zrazu zobaczono w nim posłańca. skąd? z samych Niebios? może. lub z Kalkuty, Wadowic, Indiany. i odkrawano od niego uświęcone części, darto znoszone ubranie na kawałeczki-relikwie. widziano w nim wielką metaforę, bo był spoza smolnej i dusznej wsi. każdy centymetr jego postrzępionej kurtki, przesikanych spodni, zaczął kosztować majątek. przybysz bełkotał w sobie tylko znanym języku, czasem igła w jego głowie natrafiła na właściwą ścieżkę i rzucił coś o krajach, gdzie pospolite niegdyś skody favorit są osobliwością i rarytasem. czuł się taką skodovką. zjedzono go szybciej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać. delektowali się, wieśniacy, tym, co uznali za komunikant. przełykali z namaszczeniem. ...teraz przydałby się jakiś morał, co nie? jeszcze lęgnie mi się w zwojach, jeszcze tworzy przyszła treść. taka urocza, choć do wykrzyczenia. wmyślę ją w ciebie, jak będzie gotowa.  
    • I tak też można...   Łukasz Jasiński 
    • Dwie strony powoju   Patrzę głębiej Ci w oczy, widząc w nich prawdy kamuflaż, kiedy bardziej i bardziej ślepca – mnie – kłamstwem poruszasz.   Śpiewał psalmy tramwajów na czas i niewczas przybyłych. Drżąc na każde z zawołań rdzawo czerwonych torowisk, był nieważnym kompletnie wśród cielsk grubiańsko olbrzymich.   Jego biały kieliszek z mocą tysiąca królowych, kropli nie uroniwszy, przez stal i rdzawe obrzyny przeszedł, krzycząc w nieboskłon – mogę to zrobić od nowa!      
    • @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...