(Te ulice są jak powroty w przeszłość...)

[Konrad Mateusz]

Te ulice są jak powroty w przeszłość.
Okna krzyczą w przestrzeń niesłyszalnym strzałów hukiem.
Kule pękają głośno i boleśnie.
I wciąż giną wokół od lat nieżywi ludzie.

Tylko przeorany czasem tynk ze ścian i głucha cisza dni
dziś z niemym hukiem wzrasta,
we wspomnienie odległych chwil,
w trumnę zburzonego miasta.

Wulkany ulic nieczynne,
kratery kamienic zgasłe i małe,
dziś są jak cisza puste,
straszą obcych- trupy,
które z martwych powstały.

Te bramy jak wrota piekielne,
piwnice jak piekła- ciasne;
nie odegnasz ciszy ruchem ręki,
strach ciąży jak kamień-
nim zaśniesz.

Bardzo ciężkie są te dni zimowe.
Uliczki wąskie drążą w skały kamienic
grube koryta- przeszłość.
To szczęście, że światy nie giną do końca,
to szczęście, że płyną ludźmi-
w nieśmiertelność...

[NEDIM Egh]

Ładne. Zawiera w sobie tą głębię. Jak go przeczytałam od razu ujrzałam przeszłość wokół siebie. Trzeba przyznać, że wyszedł Ci świetnie:).
Pozrdo z dalekiej przeszłości;)