Na szlaku codzienności

[Macy_Kiri]

Zasnąłeś?
Nie.
Ty nie sypiasz…
Zmurszałe skóry cegieł
jak łapacze snów
czyhają za cienką barierą trzeźwości.
Nie będziesz eksponatem
dla ich przekrwionych oczu.
Więc wstajesz.
Nieposłuszne stawy
bezmyślnie jęczą w swych chorych jaskiniach.
Moment rzeczywistości przedłuża się bezlitośnie.
Lecz jesteś dzielny
Bliski świat kolorów
broni przed czyhającym na ciebie myśleniem.
Migające marzenia
przywracają spokój duszy.
Cegły umierają
a ty jesteś dumny.
Po raz kolejny udało ci się uciec.

[Tomasz_Tylczyński]

Coś w tym jest. Będę wracał az zrozumiem co.

Pozdrawiam

[Ewa Marek]

Podoba mi się sposób w jaki opisałeś los tego człowieka. Twój wiersz sprawił, że w mojej głowie narodziło się wiele domysłów. Dzięki. Pozdrawiam

[Tadeusz_Hutkowski]

Jest w nim sporo fajności , które wpadły mi w duszę.
Czekam na następne , pisze Pan interesująco.

Pozdrawiam

Tadeusz