*** (Jakże nam, bracia...?)

[Konrad Mateusz]

Jakże nam- bracia- do nieba,
kiedy niebo krwawo od nas odcięte?;
kiedy milczy pełnią przestrzeni
jakby w przestrogę zaklęte?

Jakże nam- bracia, jakże?-
kiedy nie wiemy nawet czy w to niebo dalekie
przyjdzie nam płynąć chwilą czy wiekiem?;
kiedy nie wiemy nawet czy w to niebo dalekie
przyjdzie nam kroczyć zwierzęciem czy... człowiekiem?

Jakże nam - bracia- do nieba, jakże?-
kiedyśmy z prochu ciężkiego wzniesieni,
tak że nam serca- jak płyty nagrobne-
ciążą ku ziemi...

Jakże nam- bracia- z ludźmi przystawać,
kiedy nie znamy ludzkiej urody?;
gdy nie wiemy nawet czy spod znanych powiek
spogląda w nas wilk... czy człowiek?

Jakże nam- bracia- do świata,
kiedy świat pełen takich jak my?;
jak nam do miłości przetapianych w lata
i marzeń we sny...?

I jakże nam- bracia- do nas samych,
kiedy stąpając po stopniach pacierzy,
sami sobie nie umiemy dać mocy
i sami sobie nie umiemy wierzyć?;
kiedy drogi nasze zakute w czasu ciernie mówią,
że warto wierzyć i wierzyć daremnie?

Więc jakże nam- bracia-
pogodzić ciężką ziemię z niebem?,
kiedy na skrzydłach serca w błękit wzlatamy
by opaść, za chlebem...

Jakże nam- bracia- ogadnąć?-
pytania z myśli biją tak obficie...
Czy na odpowiedź starczy jedno życie?
Czy tę odpowiedź przyniesie nam życie...?

marzec 2005 r.