I miesiąc za miesiącem ucieka...

[MartaR]

I

Na szybie wieczór malując szronem
echem znów zawył mu wicher wściekły –
tak noce styczniowym śniegiem bielejąc,
rok stary blaskiem nowego urzekły
i zaraz mu ogniem w piecu gorejąc,
zastygłe w lodzie poranki tak grzejąc,
by łzy stopiwszy – mrozów się wyrzekły
nim wichry złowieszcze je w wezmą w obronę.


II

Dni coraz dłuższe u niebios bram wiszą
i słońce w szkle lodu przegląda się wnosząc,
choć śniegu połacie milczą w zgodności –
zziębnięta gałąź na wietrze drży – prosząc,
by wreszcie upłynął w bezmroźne szarości
luty, co nocą – nie znając litości
w ziemi raz zastygł, zziębnięte niosąc
zimy tej resztki – skruszone ciszą.


III

Minąwszy ostatnią śnieżną polanę,
słoneczny promień subtelnym muśnięciem –
zatrzymał się ciszą na sosny konarze
i trawie przykrytej mokrym błyśnięciem
z chmur, co istnienie przyniosły w darze
światłu mych ciepła pragnących marzeń,
a chłodnej bieli – marcowym zaklęciem
pól topniejących – wśród ziemi ranę.


IV

Nim kwiecień w zielonym rozkwitnie dywanie,
szumiąc mi niebem, co zrosi go deszczem,
nim łąk jaskrawość – kolory radosne
ujmą kropelki w swych płatków kleszcze
i poczną spijać spod chmury wiosnę –
tak ja w gęstość szeptów liściastych wrosnę,
tak spłynę ku ziemi pachnącej jeszcze
nocy wilgotnej kwietniowym pląsaniem.


V

Jaśnieje w błękicie poranek majowy
ptaszyny świergotem się głośnym jąkając,
stygnąc gdzieś z pól Nadziei szeptaniem –
u źdźbeł wysokich pstrych traw klękając
jak skrzypiec zielonych jękliwym graniem,
wśród liści dobiega leśnym bajaniem
o wieńcu konwalii, co w sen zapadając,
strumykiem spłynął z dziewczęcej głowy.


VI

Zaschnięta w lata lepkich pomrukach
czereśni aleja pod słońcem mięknie –
miąższem czerwieni się czerwiec pod liściem,
gdy milsze mu skrzydło na wietrze brzdęknie
i zasłuchany w tym cienkim świście,
kłaniając owocem się ziemi soczyście –
gałązek swych kruchych koronką jęknie,
deszczów pachnących na niebie poszuka.


VII

W słodyczy słońc cierpnących bezmiarze
jak chrząszcz się z odnóży łoskotem wijący –
liściastym bezszumem do niej przylgnijcie
pod kwiatem lipowym płomiennie błyszczącym,
w płatków szeleście – cichnąc legnijcie
u stóp jej – Królowej – cienia zażyjcie,
lipcowe szeptania uciszcie pachnący
nim noc się w gwiezdnym teatrze ukaże.


VIII

Noc mnie utuli wonniejszym westchnieniem
dygocąc niebem bezsennie gwieździstym,
gdy sierpy wiatrem zagwiżdżą sierpniowym,
milczeniem suchym – lustrem srebrzystym
zbóż, co się prężą pod księżycowym
światłem rzeźbiącym mnie w kłosie płowym –
szeptem spóźnionym o dłoniach czystych,
jak żniwa blednącym zaczęły promieniem.


IX

Oto wśród łąk mi wietrznych pobrzmiewa
i słońc spuchniętych ołtarze niesie –
klęka na suchszym od traw suchości
polu zżętym – a zwie się wrzesień,
co wrzosem leśne otula bladości,
a mgliste pejzaże swej łagodności
bezgwiezdnie maluje szelestem jesień,
by cichnąc – wieczory deszczem zalewać.


X

Gdy zmierzch cię utuli w sieci pajęczej
senniejsze dęby żegnając pobrzaskiem
dnia, co w wicher upłynął świszczący,
a rude klony oślepił swym blaskiem –
koralem jarzębin czerwienią iskrzących
i liści krzykiem się złotym wijących,
na miedzy nadal paździerzy trzaskiem
zacznie październik lękliwie dźwięczeć.


XI

Spadł zimnym deszczem w liściaste kruchości,
ciemne warkocze wśród zmierzchu schował
i tak – z nagich drzew lamentów słuchaniem
w parku ścieżyną tam zawędrował,
gdzie nikt nigdy jeszcze za wiatru graniem
nie dotarł samotnie swym smutnym śpiewaniem
o listopadzie, co radość pochował
na ciężkich chmur jesiennej szarości.


XII

Wśród śniegu lepiąc nieboskłon gwieździsty
westchnieniem pierwszych nocy grudniowych,
stoczyła się zima spod pieców gorących
w woń żywiczną drzewek świerkowych,
oczyma ludzkimi w niebo patrzących,
ostatnie wieczory już żegnających –
roku, przed którym schyliwszy głowy
w dni nowe wkroczymy mrozem perlistym.