Zgłoś

pamiętam, stało się to nagle pisałam wiersz ( nie wiedzieć czemu?) mój pudel zrobił paso doble wzbijając tuman piór w przestrzeni   świat zawirował dookoła  bo wróbel sfrunął do salonu gdy pies w pościgu pośród wołań  w drzwiach niemal stracił pół ogona   tak się zaczęła karuzela  pośród trzepotów, szczeków, pisków ćwirek ze strachu prawie bielał bo gdzie nie zerknął - kieł psi błyskał    w dzikiej ruletce : drzwi, czy okno wszyscy zdyszani już gonitwą nagle słyszymy huk! - to mocno  przeciąg przestraszył ptasie widmo    odleciał ptaszek w mig! w sekundę! odprowadzany psim skowytem  cały mój „ relaks” psu na budę  skończył się … tylko   TYM wierszykiem.

@Hiala Kłaniam się.  @andreas Też ładnie :)   Dziękuję za komentarze,pozdrawiam. 

@Leszczym Kurcze, szkoda chłopa. Ale być może jakimś zarządzaniem losu, położą ich na cmentarzu - w jednej alejce. Wieczność to dużo czasu, na pewno w końcu pęknie . Pozdrawiam. 

@T.O Słuchaj, bardzo dziękuję za komplement. Cieszy mnie też o tyle, że akurat z tego tekstu jestem autorsko zadowolony :))

@wierszyki "Wydaje mi się, że tylko taka iluzja, że niby poeta opisuje nie swoje emocje..." Myślę, że tak pisze się najlepiej.  Taki surrealistyczny wehikuł czasu, który pozwala, zbliżyć się do relacji świadka. I dla niego i dla nas, ocalić od zapomnienia ten podły czas. Ku przestrodze.    Dziękuję za komentarz, pozdrawiam.