Metafizyka we dwoje czyli wiersz o zabarwieniu...

[Anna Krolik]

Metafizyka we dwoje czyli wiersz o zabarwieniu różowym.


Z kryształowych półcieni
wyjawiają się ludzie.

My, dwoje, na molo.
My, dwoje, na skarpie.

Powoli wtaczamy własny głaz
-podpisany:

Z jednej strony zielona nadzieja;
z drugiej strony fioletowa tęsknota.

Nawet Syzyf śmieje się nam w twarz.

[Gość Dee]

wiersz przecietny, to "wyjawiają" troche dziwne i wydumane, chyba najbardzie z tego wiersza podoba mi sie ostatni wers.

[Swietłana Mikołajewna]

Witam.
Już na samym początku dostałam bardzo mocno w twarz dokończeniem tytułu w pierwszym wersie: "Metafizyka we dwoje czyli wiersz o zabarwieniu r ó ż o w y m." No po co to, po co? To różowe zabarwienie... Tak skończenie dopowiedziane... Dalej wcale nie lepiej - zielona nadzieja, fioletowa tęsknota...
Odkolorowić.
Pozdrawiam.