permanentna prostytucja dusz.

[Kamila Kansy]

bo to już jest tak, że przychodzę
a drzwi nie mają klamek od środka.
na dworze świerszcze zdzierają sobie
z nóg zieleń a ty plączesz w moje
włosy ich smutną zaokienną muzykę.

na wargach eksplodują mi nieba
ogrody na wysokich obcasach bez
gwiazd, które ronią dla mnie twe
szklane usta. i jest zima, choć
śniegiem ścielą się tylko moje
lekko strawne i śliskie kobiece
piętra.

***

we śnie wydrapujesz czerwony lakier
spod moich paznokci - pozostałość
po morderstwie duszy Krwawisz
poronioną miłością przemilczanej
ciszy Na alabastrowych palcach
czerwienią świecą ci latarnie

moją krzepliwą kołysanką z prądem

***

uderzasz we mnie wilgotno twardym kamieniem
rozbijają się drżenia okręgami na wodzie

***

pocałunki drżące krążą planetami
wokół nagich orbit moich ud

bezbłędnym ostrzem języka sięgasz
już dna mojej ciepłej gęstej krwi

związanymi żyłami biegniemy po niebo
w zimnym deszczu parzą tobą mokre usta

***

masz dłonie szaleńca i każdym
palcem spętujesz we mnie papilarne
krzewy bolesnym bluszczem pnę się
w tożsamość twego ognia spalasz
mnie jak drewno i uciekam, przeklęte
parapety podsuwasz mi pod nogi,
gdy otwieram okno którędy, jak
nie piekłem mam się dostać do nieba