Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Ego sum Aurelius Augustinus*. Coraz większym murem oddzielając się
od świata powtarzam wciąż te same schematy. Forma, stan surowy
zamknięty, sto kilka poprawek sprawiających chciwy ból. Ciężkość
niedoznania - podobno nieraz warto chociażby chwilowo wrócić na

tamtą Ziemię. Powspominać ciosy spowiednika-dentysty - nie wolno
tak robić, bo od nieczystych czynów wypadają zęby
. Nie będąc
uczonym w Piśmie, nie przyjąłem prawd absolutnych. Do dziś nie
nauczyłem się akceptować ostatniej - przecież to tak oczywiste,

że jestem nieleczonym przypadkiem. Dzięki pielęgniarskim ledwie
ambicjom czasu możemy po latach zrozumieć, że obmyte rany
stały się zmarszczkami. Gdy tylko mnie zobaczyli, nie chcieli
sprzedać mi psa - widać w moim przypadku kupowanie miłości

za pieniądze to chybiony pomysł. Z czasem zapominam, jak kochać,
robiąc wciąż to, co narzuca mi koło historii. Wypadają mi z rąk grona
winorośli, z której mam zrobić diabelskie wino. Przez stałość mojego
życia szukam wzrokiem coraz to nowych sprzeczności.
-----------------------------------------------------
*Aurelius Augustinus (łac.) - Augustyn z Hippony, święty katolicki.
Inspirowane słowami św. Augustyna.
Opublikowano

No i jestem. Gasparze, potężny kaliber, godny zarówno bycia trzecią,
wieńczącą częścią tryptyku, jak i godny - tak mi się wydaje - osoby
"inspiratora", św. Augustyna (to ty mówiłeś, że to dla ciebie najważniejszy
święty, czy tak?). Tekst napisany z rozmachem niemal nieokiełznanej,
indywidualistycznej chciałoby się rzec myśli, jednocześnie myśli, która podlega
woli - i to na równi woli człowieka, jak i Boga. Peel w tej odsłonie przeżył
metamorfozę (o ile w ogóle to jest ten sam peel, co w poprzednich częściach...)
i stał się nagle świadomy własnej siły, a ponad to - co może ważniejsze - świadomy
własnej wolności. Nie jestem wcale pewien swoich słów, bo to nie jest tekst,
który można łatwo pojąć, nie wiem zresztą, czy przypadkiem nie stworzyłeś czegoś
"wewnętrznie nieograniczonego", coś co może być autentycznym, niewyczerpanym
niemal źródłem myślowych inspiracji... :)
Z uwag mam tylko w wersie 9 "ledwie" - czy nie powinno być "nieledwie"/ czyli "niemal",
"tak jakby" itp.
Ale generalnie jazda z tym koksem, czym prędzej na forum. Zrobiłeś na mnie ogromne
wrażenie. Może ciut tutaj powyżej nadinterpretowałem (?), ale albo do tej pory nie chciałeś
się odkryć, albo zrobiłeś ostatnio gigantyczny postęp. Wybacz, jakkolwiek twoje
wcześniejsze wiersze były ciekawymi, mądrymi i niebanalnymi tekstami - to co zaserwowałeś
tym utworem jest po prostu inną klasą, o niebo. Teraz i ja ze spokojnym sumieniem mogę
cię wrzucić do ulubionych, tylko 3maj tak dalej:) Pzdr!

ps. miłoszowska niemal kreacja!

Opublikowano

Bardzo dziękuję Wam obu za komentarze, a szczeególnie jestem wdzięczny Tobie, Bartku, że chciało Ci się tak rozpisać :-). Nie spodziewałem się szczerze mówiąc tak dobrego przyjęcia, zwłaszcza, że pierwsza wersja pozostała niemal wcale nieskomentowana (pozdrowienia dla Jaro sława - "recento" ;)). Tak, Augustyn to mój ulubiony święty, głównie dlatego, że dla Kościoła katolickiego to z osób wyniesionych na ołtarze przypadek "najmniej święty, a najbardziej ludzki". Ponadto na jego filozofii Luter oparł swoje nauki i w związku z tym uważam Aureliusa Augustinusa za "łącznika" między katolicyzmem a prostestantyzmem (tak samo zresztą "pomiędzy" znajdują się moje własne poglądy religijne), który do dziś dla ludzi takich jak ja - którzy nie akceptują ani samego Tomasza z Akwinu, ani pojęć Akwinaty - pozostaje podstawowym nauczycielem chrześcijaństwa.
Co do peela, to w każdej z trzech części jest inny układ (w pierwszej 3. os., w drugiej 2. os., a w trzeciej - 1. os.) i różna liczba peeli (2, 2, 1), to jednak każdy z nich jest kimś innym. A utwór wieńczący Tryptyk napisałem w 1. os., żeby podkreślić jakby utożsamienie się autora z sytuacją peela (choć nie jest on mną).
W 9. wersie to jest odniesienie do zwrotu "czas leczy rany" - tutaj nie leczy, bo nie ma ambicji lekarskich, tylko ledwie pielęgniarskie i w związku z tym rany obmywa. Taka drobna uwaga ;-).

Jeszcze raz dziękuję i powtarzam - nie spodziewałem się.

Pozdrawiam, Gaspar :-).

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łzy zostaną  Miłość odejdzie    I zostanie tylko  Serce rozdarte na pół    A potem wstanie  Nowy dzień    I wiara uleczy  Ból i pustkę    I jeszcze parę  Innych rzeczy...
    • @MigrenaBardzo dziękuję! Myślę, że "po swojemu" będę lepsza jako człowiek. Dobroć jest pięknem:) @Nata_KrukBardzo dziękuję!  Masz rację "kolce" to słowo z wieloma możliwościami. :) @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Ja rzadko pokazuję swoje pazurki, może za rzadko? Czas to zmienić?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @RomaBardzo dziękuję! Masz rację, chciałam, aby był trochę feministyczny, aby kobieta miała odwagę się bronić. :) @MigrenaBardzo dziękuję! Poprawiłeś mi humor! @Waldemar_Talar_TalarTak czasami bywa, że kobieta nie chce męskiego "błogosławieństwa", bo w sobie "kolce nieposłuszeństwa". Bardzo dziękuję! 
    • Kocham przy Tobie milczeć, tulić się do Ciebie, jakbym nie miał matki Nienawidzę ciebie słyszeć, dotykać cię to kara za odwrócony krzyż Kocham Cię tak mocno, że wsiadłbym z Charonem do łódki, aby przebyć cały Styks, lecz nie odwrócę się   Nienawidzę braku gracji, twej krwi i wersów pełnych łoju do mnie Kocham Twoje rady, głos Twój prowadzi mnie do wyjścia z wykrotu Nienawidzę cię za dyby, które gruchocząc mi kolana, podłączyły thymatron na apetyt życia, opluwając mnie w lochu   Kocham Cię tak, że nieważne jest, czy pachniesz zmierzchem, trawą po ulewie, smogiem czy obłokami z szarego mleka Nienawidzę cię, bo gdy spałem obok ciebie, ukradłaś mą lirę i biografię Orfeusza Kocham Cię tak mocno, jakby wszechświat zmniejszył się do naszych objęć, a czas zdziwił się, że zegar nie tyka, wszyscy byli w pracy, a myśmy wybrali wagary od życia   Zła siostra Miłości w końcu się poddała Biegniemy tą plażą, już się nie chowając Igła magnetyczna odszukała zorzę i dziewiczą dróżkę, życie Nam zwracając, lecz…   czy to wszystko nie było tylko w listach naszych, mirażach o kąpieli w Gangesie młodości i czy zaraz spoceni nie otworzymy spojówek, budząc się przy złej siostrze Miłości?
    • @aniat. Ładnie się to harmonizuje: nastrój – dźwięk – obraz; szkoda, że odpuściłaś w rymy w ostatnich wersach, cztery mogłyby się zgrać.
    • Zrównają cię z ziemią. -No, chłopie, nie mów, że klasyczna? Robić, robić, robić! Wybebeszą z ciebie wszystko co wyższe, wszystko co nie pragmatyczne. Żreć, żreć, żreć! Wykpią słabości, wszystkie twoje samotności. Pieniądz, pieniądz, pieniądz! I będą ciągnąć za kostki w dół, implementować ci pustkę, agitować swe plebejskie nawyki. Umniejszać wszystko, smagać cię codziennie po mózgu parszywymi jęzorami parzącymi jak pokrzywy, okraszając to wszystko żarcikami podszytymi rzadkim kałem i opowieściami o jebaniu, najebaniu się, pojebaniu i dojebaniu sąsiadce i jej córce- i to wszystko wygłoszone z chwałą jakby to była nobilitacja.  I przylega do ciebie ten Nietzscheański wyziew. Jan Pelc wróży ci przyszlość; takie jest życie, słabiaku.  Sygnał, 5 nieodebranych, nie pójdziesz już tam- postanowione. Nie zostaje za wiele: Decasia, Ladoni, Górecki, tory, las, ambient, człowiek słoń i Curtis- a to wszystko ponad dekadę później niż planowałeś.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...