Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Confiteorze, haiku musi mieć 3 wersy i 5,7,5 sylab. Nie używamy personifikacji ("lato się żali"), nie oceniamy ("bo zima daleka", "a trzeba ochłody") Poobserwuj trochę obcego haiku, są to wiersze różnej maści i wartości, ale większość stosuje się do podstawowych zasad. Dyskutujemy jedynie i aż o treści...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



i właśnie z tego powodu proponuję
wydzielić haiku tradycyjne i haiku współczesne
czytałaś może niejakiego Brzóskę Brzóskiewicza
to twórca współczesnej poezji haiku.
proszę poszukać i sprawdzić.
jego utwory nie mają wiele wspólnego
z haiku tradycyjnym.
bez opisów przyrody, bez cięcia, tylko zwykłe
krótkie utwory literackie o lekkim zabarwieniu
satyrycznym.
polecam gorąco i pozdrawiam.
Opublikowano

Confiteorze (nie można było tak po prostu: wierzący?), jak to Ty napisałeś?-"i właśnie z tego powodu..." nie ma tutaj miejsca na żadne inne haiku, jak tradycyjne. Przyczyny:
1. to haiku jest najtrudniejsze. I dobrze, bo pseudohaikowców byłyby setki, a tak jest ich dużo mniej
2.ci, co piszą haiku są najlepsi, bo im nie przeszkadza "rąbek spódnicy", czyli potrafią dostosować się do podanych klasyką zasad. Ci inni nie potrafili zrozumieć zasad żadnych, ani wcześniej, ani w dorosłym życiu, ci probują narzucić swoje wiersze i nadać im starodawną nazwę haiku.
2. To już trzeci tutaj "rzut" na zasady haiku, były już różne propozycje haiku miejskiego, haiku wiejskiego, haiku urbanistycznego itd, żeby nie powtarzać tych genialności. Można poszperać w archiwum. Ci ludzie ZAWSZE stąd w końcu uciekali, bo wszelkie ramy ich "piliły". Nawet ich własne. A ci dobrzy haikowcy nie mieli już sił na walkę z takimi uzurpatorami.
Mam z niektórymi do dzisiaj kontakt i autentyczne haiku umieszczam na oddzielnym forum.
3.Twórców różnych "nowości" było, jest , będzie ... wielu i to nie takiej "wielkości", jak ten Twój. Gdybyś mocno wgłębił się w istotę haiku, wiedziałbyś, że i naprawdę wielkim zdarzały się "odchyły" w inną stronę, ale: zapewniam, że TO NIE HAIKU. Ja wiem, że Tobie ta forma nie pozwala na formuowanie wielu Twoich prawd, ale W HAIKU NIE O TAKIE PRAWDY CHODZI. Haiku to rzeczywistość, a nie wiara, to przyroda, a nie widzenie czy nadzieja. Oczywiste, że pojawiają się i takie tematy, ale są pokazane w nadzwyczaj zakamuflowany sposób. O takich haikowców nam chodzi. Takie tu bywają. Nie każdy musi byc haikowcem. Każdy może tworzyć wierszyki, niewielu z nich pisuje wiersze, a najmniejsza ich ilość pisze haiku. To prawidłowość.

Opublikowano

1. confiteor - nie równa się wierzący
2. haiku nie polega na ograniczaniu się do reguł poezji XVII- wiecznej
3. "Większość ludzi, zarówno wśród poetów, jak i wśród społeczeństwa, wydaje się uważać poezję haiku za tożsamą z formą haiku; że wszystko napisane w formie trzylinijkowej i co pamiętają ze szkoły podstawowej, jest automatycznie haiku. Czy haiku jest jedynie naczyniem, w które można wlać każdą zawartość? Dla poetów piszących haiku na całym świecie haiku jest czymś więcej. Japoński uczony Shigehisa Kuriyama przytakuje: ." (poezja-haiku.webpark.pl/coto.html)

Opublikowano

spisałeś to wszystko z witryny powstałej duzo później anizeli nawet tutejsze haiku."Czy haiku jest jedynie naczyniem, w które można wlać każdą zawartość?". Odpowiadam: Właśnie nie, to poezja zwiazana z przyrodą, przynajmniej w swej nieprzerobionej wersji. Przychodzisz tutaj jak kolejny nawiedzony i walczysz, jak oni. Tylko z czym, z kim? ze mną? z tutejszymi zasadami? chcesz to wszystko rozwalić jak już to inni robili? Jeśli nie odpowiada Tobie taka forma, produkuj się na webparku. Tam Ci pozwolą na coraz szersze znieksztalcenie. Tam mozna wykrzyczeć wszystko. Dojdzie w końcu do nowotworów całkiem bez związku z haiku. Przecież nie atakuję nikogo z przetwórców(!). Póki co. Bronię jedynie tutejszej, czystej formy. Ty wchodzisz w połowie przedstawienia i krzyczysz:"nie". Jakoś o innych polskich haiku niewiele się mówi. O "poezji.org" - ciągle. Tylko dlatego, że ma zasady. Powtarza się historia, wchodzą nowicjusze. Jedni dorastają do bycia autentycznymi haikowcami, inni, jak Ty, próbują zniszczyć czyste reguły. Masz szansę do popisu w polityce. Tam takich potrzebują. Jeśli nawet zdołasz przekonać do siebie następnych - innych, jak zwykle (dzieje się to już po raz któryś- pisałam!) powrócę tu, jak Ci się znowu znudzi. bleblin jest silna. Witam. oto ja. Może mnie nie znasz. Nie szkodzi.

Opublikowano

no szkoda gadać. to nie jest żadna czysta forma.
ty chyba żartujesz. to właśnie jedna i ta sama forma
wciąż wałkowana przez kolejnych autorów na forum.
to na tym ma polegać poezja haiku.
staje się więc nie zapisem subiektywnych przeżyć
ale zlepkiem tego co ktoś już kiedyś zrobił
zabawy w 5-7-5 w trzech wersach.
zastanów się ile w tym sensu.
poezja musi sprostać swoim czasom.
pzdr.

Opublikowano

nie miałam Ci już nawet odpowiadać, uważam ten temat za zamknięty. Wałkowanie tego, czy jakiekolwiek zasady mają sens, jest delikatnie mówiąc, rozmową o coraz to nowym pokoleniu protestującym RÓWNIEŻ DLA ZASADY. Powtarza się koło. Ci, co jeszcze niedawno drażnili się ze "staruszkami", "zgredami", i jak by tamtych nie nazwać, wracają do zasad i spoglądają na młodszych jak w w stare lustra. To trzepotanie skrzydłami przy wylocie z gniazda i potem takież samo - przy powrocie do źródeł. To też ma głęboki sens. Sprostać czasom to albo przyjąć podane na tacy, głęboko wżarte w historię albo stworzyć coś zupełnie nowego. Bez zapożyczania nazwy. Negowanie jest dziecinadą, buntem bez propozycji. Rozumiem, że tak tez można zaistnieć, ale po co? Do spotkania przy haiku!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...