Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

winnicami bioder


Korczak Krzysztof

Rekomendowane odpowiedzi

winnicami bioder dojrzewałas we mnie
w koronkowym bluszczu kryłem się chowałem
słodkie winogrona wargami śpiewałem
uwiodłas mnie,splotłaś,wplątałaś
jedwabie dotyków w mój niedosyt ciała
co rusz sięgaliśmy w coraz inne tance
na ustach mi kladlas slodkie pomarańcze
symfonia cykad potem gdzieś daleko
nie dawała spocząć pospiesznym oddechom
gdyśmy się wspinali opleceni w górę
w naszą uwerturę
i szły w muzykę nowe instrumenty
klarnety,trąbki piszczałki i flety
i sięgneliśmy błekitnego morza
w wysokich przestworzach
i swoich ramion białe piorópusze
kładliśmy wyżej i wyżej od wzruszeń
tak władaliśmy górą i obłokiem
razem,przyjażnie dwie głębokie
i swiat sie garnał w piersi niedokrzyku
zazdrosny jakże o niebo dotyków
a my uwiedzeni tak sobą nawzajem
zieloną łąkę czyniliśmy rajem...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jedyne, co się broni w tekście, to stylizacja. Konsekwentna, do końca. Poza tym faktycznie niewiele dobrego: rytm się buja na boki, jak chce, rymy skaczą bez ładu i sensu, całośc sprawia wrażenie wysilonego poszukiwania kolejnych wersów.

pozdrawiam.;-)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

polskie znaki diakrytyczne raz są a raz ich nie ma
poza tym, jakoś dziwnie (!) nie mam zastrzeżeń
może miejscami rzeczywiście coś rytm się gubi
ale nie za bardzo
- jak na słodkie dyrdymały napisane konsekwentnie
i (na moje dzisiejsze oko) nieźle
plus kilka banalików

pozdrawiam

ps. ale ja tam się nie znam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ja też się nie znam, wersyfikacja też skacząca.
a jak ktoś się zna - niech mi to przetłumaczy:

"słodkie winogrona wargami śpiewałem"

a potem to rodem z piosenki "Perfectu":

uwiodłas mnie,splotłaś,wplątałaś
jedwabie dotyków w mój niedosyt ciała
co rusz sięgaliśmy w coraz inne tance
na ustach mi kladlas slodkie pomarańcze

a potem to, bo mam jakies pomieszanie przestrzenne:

"i sięgneliśmy błekitnego morza
w wysokich przestworzach"

a na końcu to:
"razem,przyjażnie dwie głębokie
i swiat sie garnał w piersi niedokrzyku
zazdrosny jakże o niebo dotyków"

Bo może ja faktycznie durnieje i niedowidze albo coś takiego ?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Winnicami bioder dojrzewałaś we mnie,
w koronkowym bluszczu kryłem się, chowałem
słodkie winogrona wargami śpiewałem.
Uwiodłaś mnie, splotłaś, wplątałaś
jedwabie dotyków w mój niedosyt ciała.
Co rusz sięgaliśmy w coraz inne tańce,
na ustach mi kładłaś słodkie pomarańcze.
Symfonia cykad potem, gdzieś daleko,
nie dawała spocząć pospiesznym oddechom,
gdyśmy się wspinali opleceni w górę
- w naszą uwerturę.
I szły w muzykę nowe instrumenty
klarnety, trąbki, piszczałki i flety.
I sięgnęliśmy błękitnego morza
- w wysokich przestworzach.
I swoich ramion białe pióropusze
kładliśmy wyżej i wyżej od wzruszeń.

Tak władaliśmy górą i obłokiem
razem, przyjaźnie dwie głębokie.
I świat się garnął w piersi niedokrzyku,
zazdrosny jakże o niebo dotyków,
a my uwiedzeni tak sobą nawzajem
zieloną łąkę czyniliśmy rajem.


tak bym poprawiła interpunkcję
pozbyłabym się także
zbyt wielokrotnego "i" na początku wersów -
plus poprawki od Aletr Net
i będzie naprawdę niezły kawałek poezji

czekam na efekty!

pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Podoba mi się ten wiersz. Jest bardzo muzyczny i trafia do mojej wrażliwości. Najbardziej podoba mi się to "zamieszanie przestrzenne", poplątanie morza z niebem. Biedni są ludzie, którzy nigdy nie przeżyli takiej ekstazy, bo nie są do niej zdolni. To kalectwo.
Szkoda tylko - ale za to wielka - że są liczne błędy ortograficzne. Brak znaków diakrytycznych straszliwie psuje wrażenie piękna przy czytaniu, a sprawia nieodparte wrażenie niedbalstwa.
Pozdrawiam ciepło.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

A więc tak - po poprawkach Kocicy i Izy faktycznie lepiej to wygląda, pierwszy mój zarzut (wers z winogronami) to MOJA pomyłka - składnia bez przyimkowa jest jak najbardziej poprawna, chociaz nieco archaiczna, "pomarańcze - tańce" dalej mnie razi.
Pierwszy wpis usuwam - jest bez sensu, ale za to niechlujstwo warto by poprawic, szczegolnie, że jak widze "ś" da się wbic u pana, podobnie "ń".
Tyle - pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jesli jeszcze ktos wroci dotych komentarzy to bedzie mi milo wyjasnic ze pewne bledy biora sie z tego ze jestem w anglii i tamtejsze klawiatury nie maja polskich znakow.Kazda wiec polska literke musze zmudnie wklejac.I za te bledy przepraszam.Co do reszty to uparcie trwam przy soim i nic nie zmieniam/takie mam prawa jako autor/.Mnie sie on podoba w takiej wersji.

Dziekuje.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      tę moim zdaniem, ale to drobiazg :) Wiersz fajny, lekki, z pomysłem i humorem :) Acz ja rzadko jem bułeczki, częściej chlebek :)   Pozdrawiam :)   Deo
    • Ostro, mocno, punkrockowo :) W sumie podobasię (istota wiersza), choć sytuacja jaką opisuje i język już niekoniecznie :) Pozdrawiam :)   Deo
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      a nie "mych" przypadkiem?   A tak to... staroświecko-sztambuchowa miniaturka, ale puenta fajna :)   D. 
    • Przejmujący wiersz.  Myśli i uczucia w nim zawarte to czysty zespół stresu pourazowego (PTSD).  Właśnie weterani wojenni i osoby, które doświadczyły jakichś ciężkich przestępstw, także w sposób chroniczny, często na niego cierpią. I od samego początku, zaraz po skończeniu traumy, dla ich własnego dobra, powinni być objęci opieką i leczeni.    Z psychologicznego punktu widzenia Peelowi polecam wybaczyć przede wszystkim sobie, ukochać siebie, zdezorientowanego, pogubionego i postawionego w tragicznej sytuacji człowieka, który nie mógł nic zrobić. Wiem, że to łatwo się pisze, ale to chyba jedyna właściwa droga do życia.  Smutno mi po czytaniu.   Choć, abstrahując od sytuacji lirycznej, mam pewne sugestie.  Jeśli chcesz je poznać, to daj mi znać, czy wolisz w komentarzu czy wiadomości prywatnej.  Nie chcę być impertynencka i wstawiać ich tu per fors w komentarzu.    Deo    
    • chciałabym z tobą umierać w magnoliowej wodzie lila-róż świtu tiul zdejmowałeś już nie raz ze mnie aż poczułam na skórze chłód   a ja lubiłam językiem zaznaczać ci grdykę trzydniowy zarost piernie kłuł   a teraz chciałbyś wejść w moją mysią pustkę   boję się to dla mnie trudne a jeśli po wszystkim przeniknie mnie nicość i będę się sypać jak popiół?   spokojnie będzie dobrze   ufam twoim słowom i wciągam w siebie ból płyniemy razem w przyćmieniu zmysłowym jak czekolada gorzko-słodko   a po wszystkim jest zupełnie normalnie łzy przekłuwają mi uszy zęby sutki diamentowo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...