Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Patrzę
prze okno
Widzę
świat
Patrzę
przez okno
na drzewa
i las
Widzę
rzekę
jezioro
i was
Patrzę
przez okno
Widzę mgłę
Patrzę
przez okno
nie widzę już nic
oprócz ciemności
Śmierć puka do drzwi...
Wypadam przez okno
Umieram
I znów widzę las
drzewa
jezioro
i was

Ale z góry

Opublikowano

spodobal mi sie twoj wiersz! czytajac go odczywalam ze patrzysz na kogos ci bliskiego z inna osoba i nic w tym przyjemnego i smierc najlepsza ucieszka, ten wiersz strawilam bardzo szybko i gyd to robilam potrafilam bez trudu wyobrazic sobie drzewa, las i ich...
pozdrawiam :)

Opublikowano

mam tylko nadzieję, że nikt się odcisków od klikania nie nabawił :))) nie łapię tylko jaka to satysfakcja mieć dużo odsłon?? myślałem, że liczą się ludzie którzy to przeczytają, a nie sam fakt 3-cyferek w tej rubryczce... ale dobra nie czepiam się, każdy robi to co mu sprawia przyjemnosć..

Opublikowano

Wiesz co, Klaudiusz, ja nie mam wpływu na to ilu ludzi czyta ten wiersz. Nie piszę po to, by go wiele osób czytało. A ty na jego temat nie napisałeś nic tylko, że go wiele osób przeczytało. Ale dzięki za komentarz. Może to odstraszy ludzi i nie będzie więcej trzycyfrowych liczb w tej rubryczce...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Tekst troszkę dziwny, nie do końca go rozumiem, ale fajny i fajnie napisany :)
    • tu nie ma granic ani imion tylko smak   zostaje na ustach formaldehyd ze spalonych słońcem ramion
    • - To ostatnie dni - popatrzył na kalendarz, skreślając zaległy - ostatni - Piątek i od razu bieżącą Sobotę. Mając świadomość tej prawdy bez zaglądania doń. - Czy przyjedziemy tu, pomyślał o Marcie i sobie. Na pewno tak, ale kiedy?     - To ostatnie dni i ostatni week-end - umysł podsunął mu kolejną myśl. - Marta miała rację mówiąc, że zleci. Zleciało. Chociaż blisko trzydzieści dni wydawało się długim czasem... I takim było. - Pierwszy raz jestem poza Polską tak długo, skonstatował.      - Jeszcze ten wieczór i sześć dni - pomyślał. - Ostatnia Niedziela tutaj, ostatni pełny dzień. W Poniedziałek rano wczesna pobudka i kilkugodzinna droga na lotnisko w Pekinie, aby zdążyć na samolot. Potem lot przez strefy czasowe do Wiednia z międzylądowaniem w Paryżu. Wtorek i Środa tam, żeby trochę odpocząć, zobaczyć  miejscową operę, o której przed laty wspominał azapomniany wielbiciel i znawca muzyki klasycznej, Bogusław Kaczyński. - W Czwartek będę już w Warszawie, Piątek na domowe sprawy. Trochę posprzątać w mieszkaniu po miesięcznej aobecności i spakować rzeczy przed spotkaniem z Martą. Przecież przed nami wspólny tydzień - rozpromienił się. - Dni w jej mieście. Rozmowy. Spacery. Kwiaty i wizyty w  kawiarniach i muzeach. Kto wie, może nawet pierwsza kłótnia? - zastanowił się. - W końcu na pewne sprawy mamy różne poglądy. Ale jedność zdań na siłę jest absolutnie bez sensu. O wiele bardziej istotne są szczerość i autentyczność.     - Rozmowy - podjął wewnętrzny dialog. - O tym, o czym jeszcze nie rozmawialiśmy. O tym, o czym teraz właśnie pora przyszła porozmawiać, kiedy już jesteśmy "My", a nie "Ty i ja".     - Obiecałem ci, Marto - zawrócił myślami do ich ostatniej rozmowy - że zmodyfikuję swoje plany, powzięte długo przed tym, gdy zaproponowałem bycie razem. - Siedziałaś wtedy na kanapie w twoim salonie, pochylona w moją stronę, ja na podłodze przed tobą. Ująłem i trzymałem twoje dłonie, emocje zastygły ci twarz w oczekiwaniu, co powiem. Co zdecyduję. Nigdy wcześniej miałaś ją tak napiętą. Wiem to na pewno...     - Wiem, że czekasz - znów uśmiechnął się do siebie i do swoich myśli. - Zleciało: miałaś rację. To jeszcze tylko kilka dni. Tylko i aż. Pekin, Paryż, Wiedeń, Warszawa. I Gdańsk, gdzie cię spotkałem wskutek zbiegu okoliczności. Gdańsk,w którym wszystko między nami się zaczęło.     - Życie uparcie wiedzie mnie nad morze - pomyślał.       Hua-Hin, 28. Czerwca 2025     
    • Dziwnie.  Mnie zatrzymała rama pośrodku. Pzdr 
    • O, ty dodaj do palindromu mord Nila pod jad, Odyto.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...