lucyna polemizuje z lucyną

[Letnia sukienka]

mówiłaś, że sposób porozumiewania się poprzez buty łaskotał
intelektualnie, wymuszając po wielokropkach całe zdania – i ten zmierzch
kiedy stawali się nami odbierając życie. pomiędzy drzewami
kamienne powieki – głazy otwarte pod przymusem światła, zlęknione.

cienie mężczyzn – kopulujących z hurtowo zakupionymi kuflami – odbijały się
od podziurawionych nylonek i lekko karbowanych włosów, rysując
nikomu niepotrzebne fotografie. miałaś ciekawy kolor oczu – znoszony
tweedowy żakiet i płaskie piersi, kiedy na przeciw wpatrywał się
w nie zboczony kelner – pijąc różową tequilę.

zrównoważyły nas połączenia kolorów – i twardo wypowiedziane słowa
pomiędzy wersami i smakiem zużytych balonówek. jutro znów spotkamy się
w pościeli - w liściach niezebranych późnym latem – spadając poza krawędź
jego dłoni nie zauważając, że ciągle nas kocha i obejmuje.

bez tego nic nie funkcjonuje.