Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

cieszmy się sobą zawsze wiosną
zanim fiołki zwiędną zachłyśniemy się
powietrzem - wszystkie pięciolinie ożyją
melodią płynącą przez nasze życie

wielką rozlaną rzeką co zmywa
po drodze kurz i brud z pamięci
wyrzuca tylko zło - zamykam się
w sobie brak powietrza gasi wszystkie

zaognione przystanki z szafy wyjmuję
czerwoną sukienkę jak maki w polu
idę w świat zostawiam grzechy za sobą
do ciebie wyciągam ręce i proszę

jedź ze mną przez rozłożysty las - tam
uwierzymy że jesteśmy nieśmiertelni nie
wrócimy do domu - pragnienia odmiany losu
oplotą niebo i ziemię a my jak te muchy

zatańczymy wolni - bez pajęczyny w tle

Opublikowano

3 i 4 strafa najlepsza, pierwsze nie przemawiaja do mnie. ale taki lekki i wiosenny
ten wiersz:) po woli narasta lekkie napiecie wraz z kolejna strofka, to ladnie wyszlo.
pajeczyny juz naduzyte w wierszach bardzo;) ale podoba sie, choc to nie moje rewiry ;)

Pozdrowka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to też nie moje ulubione; to taka próba
wiem o tych pajęczynach ''lep na muchy''w tle? nie bardzo...
Może ktoś ma pomysł? Dziękuję za zajrzenie.:))) Pozdrawiam. EK

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • „krytyka literacka nie jest osądzaniem człowieka przez człowieka (któż dał ci to prawo?), lecz starciem dwóch osobowości na absolutnie równych prawach. Wobec czego - nie sądź. Opisuj tylko swoje reakcje. Nigdy nie pisz o autorze ani o dziele - tylko o sobie w konfrontacji z dziełem albo z autorem. O sobie wolno ci pisać. Ale, pisząc o sobie, pisz tak aby osoba twoja nabrała wagi, znaczenia i życia - aby stała się decydującym twoim argumentem. Więc pisz nie jak pseudo-naukowiec, ale jak artysta. Krytyka musi być tak natężona i wibrująca jak to, czego dotyka - w przeciwnym razie staje się tylko wypuszczaniem gazu z balonu, zarzynaniem tępym nożem, rozkładem, anatomią, grobem. A jeśli nie chce ci się lub nie potrafisz - odejdź.”    W. Gombrowicz,  Dziennik 1953- 1956.       A „ Człowiek” jest doskonały w Twoim ujęciu Migrenko:) i obraz również:)       
    • na dziale rosną mgły najwięcej jesienią płoną bielą i ochrą dymią się czerwienią pachną grzybami i liśćmi buków na zimę ostrą zbierają siły szeleszczą nogami tu rosną baśnie na srebrnych łąkach wiatrem szeptane na moim dziale gdy słońce gaśnie złotą jesienią  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Ewelina Ewelino, czytając te strofy przychodzi na myśl manekin, wiersz bez nagłówka czyli świetnie prowokujesz umysł czytelnika do "główkowania". Lubię utwory, które zmuszają mnie do głębszego zastanowienia, ten "niedokończony wers" po prostu dodaje temu życia. Pozdrawiam!     *********************
    • @Migrena w języku polskim używa się konstrukcji awersja do czegoś, a nie na coś, czyli możesz mieć awersję do klusek    osobiście się z nimi nie identyfikuję, ale skoro ty mnie chcesz, to możesz, zwłaszcza pod tak, niewątpliwie niewiekopomnym, ale jakże płomiennym dziełem, pt CZŁOWIEK, nikomu nieznanego migreny;) 
    • @Wiesław J.K.   zgadza się.   czasem prowokuję do myślenia.   czytelnik inteligentny zawsze pomyśli.   głupi nie zrozumie tak jak nie rozumie po co żyje    dziękuję serdecznie Wiesławie :)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...