Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zakatarzony kat żony

Henryk_Jakowiec

Przez Henryk_Jakowiec
w Limeryki

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

ZA kATA ŻONY nie odpowiadam
choć też bym zgładził takiego gada,
ja tym się cieszę bo nie mam żony
kat niekoniecznie, ZAKATARZONY
w mokrą chusteczkę bez przerwy smarcze
a ja mu jeszcze nad uchem warczę
posłuchaj kacie, człowieku dobry
a może byś tak gdzieś jadu kobry
zdobył i zgładził mą kochanicę
człowieku, kacie na ciebie liczę
składając tobie to zamówienie
raz jeszcze proszę, przyjmij zlecenie.

P.S.
Jadąc tramwajem
nie próżnowałem,
zgładziłem żonę,
kochankę chciałem.

  • 2 tygodnie później...
HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

Historia to całkiem na nowo spisana,
w której, to Pani... ginie z ręki Pana.
I choć Pan pośrednio maczał w tym palce
(z kochanką na kocu, z żoną na wersalce)
Niestety, wynikiem jest - zamordowana.

Więc, Wysoki Sądzie, prawdę tu wyłuszczę,
jako prawnik...głównie - Panu, krwi upuszczę.
Zapłaci mi słono - winien, czy niewinien...
Bo mnie, płacą wszyscy... i on też powinien,
... a zabił, nie zabił....niech ciekawi tłuszczę.

wniosek:

Gdy twoja chęć mordu nie spotka się z oporem,
wiedz, że jednym z wielu...stałeś sie potworem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      11 Listopada

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Dzień jak każdy, mówisz – a w nim cała Polska na dłoni. Widzę twoją troskę, twoją wierność, jak stoisz przy oknie przeszłości i patrzysz w jutro z nadzieją. Tylko zapytam cicho: czy ta prawda, co „jest obok nas, w nas" – czy ona też jest w tych, co myślą inaczej? Czy mieści się w tej samej rzece, co płynie pokoleniami? Kochamy tę samą ziemię, tylko czasem widzimy ją z różnych okien. I to też jest nasze.
    • Berenika97
      Lód

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @JuzDawnoUmarlem Sami budujemy więzienia dla własnego bólu, zamykamy się w przestrzeni, gdzie ból ma gdzie rezonować. Podoba mi się koniec - „serce schłodzone" w szklance po whisky, bo to obraz niebanalny, gorzki, konkretny.
    • huzarc
      Ciężar gwiazd…

      Przez huzarc · Opublikowano

      @KOBIETA Utwór mruczący głębią wysublimowanej liryczności, sięga po metafory światła, ciszy, nocnej przestrzeni. To kpi i buduje świat łagodny i nastrojowy. Tkwi w nim tęsknota, ale wyrażana językiem spokoju. 
    • Berenika97
      Historia o nich

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break To piękny i melancholijny wiersz o mocy słowa i ulotności ludzi w naszej wyobraźni. Fascynujące jest to "ty" i "ja", które wspólnie decydują o losie bohaterów. To może być relacja autor-czytelnik, dwoje piszących razem, albo my wszyscy, którzy nadajemy znaczenie cudzym historiom. Miasto jest "niedokończone", kamienice to "akwarelowe plamy", deszcz zmywa imiona - wszystko jest w stanie szkicu. To pięknie oddaje, jak krucha jest narracja – i jak fascynująco otwarta. A zejście w "niewyczerpaną ranę" to gorzkie zakończenie. Postaci "odchodzą niezauważalnie" - znikają w milczeniu po swojej chwili istnienia. Piękny tekst.   Przypomniała mi się książka "Zabawa w chowanego" Musso Guillaume, w której autor traci kontrolę nad stworzonymi przez siebie bohaterami. Może to skojarzenie zbyt odległe, ale "zaświeciło". :)
    • bardzomilypan
      Miłość

      Przez bardzomilypan · Opublikowano

      W natłoku wielu myśli i wypłakanych łez. Tłumaczyłem ci boże jakie to życie jest. Wpatrzony nocą w okno prosiłem Cię o zdrowie. Szeptałem wzrok spuszczając, że samotności się boję.   Czas goił wiele ran, lecz ciągle powracały. Bałem się nie raz ten świat pozostawić. Samotny smutny jeden chodziłem na spacery. Miałem wrażenie, że zaraz pozostanę niemy.   Lecz pewnego wieczoru poznałem pewną damę. Którą mogłem nazwać pełnego szczęścia mianem. Do dzisiaj zaskoczony w odwzajemnioną miłość. Wrzucam smutki i żale w wielkiego ognia stos.   Dziękuję ci kochanie, że wciąż przy mnie jesteś. Chciałbym choć nie mogę zachować zdrowia resztę. Mogę wręczyć tylko swe własne dobre serce. Nie siłę i urodę wiec daję jak najwięcej.   Wtuleni w swe ramiona po ciężkim pracy dniu. Wpatrzony w twoje oczy rozumiem cię bez słow. Uciekają kłopoty w tedy boją się nas. Kochając siebie bardzo tak wiele możemy dać.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...