Legion

[Bartosz Wcisło]

Wyśniłem w sobie całe plemię.
Żył we mnie ten szczenięcy ród.
Cicho się rozsnuł w chłodny świt,
Gdy słońce waliło do okien jak żandarm.

I-to się mówi idiotycznie łatwo-
Już nie pamiętam imion, ciepłych dłoni.
Mistrzostwo w rzadkiej sztuce pokory:
Tak umrzeć do końca.

Ktoś jednak myślał, śmiał się-śniony,
Więc jest mnie wielu-czyli legion
Pokorniejący słońcu do taktu
Lub legion zmarłych we mnie trwa.

[pathe]

wyciełąbym tylko słowo legion w ostatnim wersie. bardzo spodobał mi się ten wiersz.
pozdrawiam serdecznie.

[Beenie M]

A mnie, tak ten zbiór myśli zakręcił, że czuję się, jakbym zeszła z karuzeli. Nic nie rozumiem.
Może jakieś pytanie pomocnicze?
pozdrawiam

[Zorro_aster]

Ot, typowa reakcja na wiersze Bartka:]
Czy ktoś jeszcze odnosi wrażenie, że wiersz jest nieco zmanierowany, trochę drętwy? Choć na pewno niegłupio pomyślany, a i myśl przewodnia jest całkiem całkiem (tak mi się wydaje, choć jak znam życie, interpretacji tyle co autorów, a pewnie W. miał coś całkiem innego na myśli:]).