morza sen

[marcin krüger]

milcząc zabierasz kosmyk
srebrnego nocnego pyłu
rozpadam się kreśląc granicę
by wzejść mógł brzask

przez mgłę
z chłodnych oceanów słów

błyszczące strzępi wiatr fale
tnąc na dwie
moją spóźniony śnię
po brzeg złoty jak ty

jeszcze mrok
przysłania oczy zakurzone dniem
żurawie krwawo umierają zlęknione
uderzając w smutną toń
znacząc kres
niedośnionym jawom

rytualnie otworzę drzwi
oczy wbijając w bezkresy twe
bielejące jak żagle
by ciszy chłód przeszył mnie
na wpół odkrytego
zarysem twych bezradnych dłoni

rozbielą się nad ranem
martwych jaskółek okrzyki
co śmielej ciąć będzie łgarz zegar
mymi oczyma tonąc w głębi
z bólu uśmiechem
bezpowrotnie jak topielec

z własnej woli
rzucam się w otchłań
by szepty uśnieżyły jęk codziennych
rozbitych tratw

[ula]

uffff... przebrnęłam! ciężki ździebko, ale interesujący. Ładne metafory Pan tworzy(choć czy nie jest ich za dużo???). pozdrawiam

[marcin krüger]

Dzięki serdeczne. Zdaje sobie sprawę, że utwór lekko przygniata, ale być może to właśnie odróżnia mnie od pozostałych. Czy za dużo metafor? Hmmm... pozostawiam to do oceny czytelnikowi. Pozdrawiam wiosennie :))

[le_mal]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wyrzuć ten rym:)

[marcin krüger]

le mal dzięki za uwagę, nawet nie spostrzegłem tego chochlika
pozdrawiam :)