Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Widzę oczami drugiego obiegu
portret z uśmiechniętą parą.

On z fletem w dłoni, wydaje z siebie
nuty – co wykwitają ponad granicę
między pstrokatym płótnem
a światem – moim, nie moim?

Ona z drażniącą czułością muska
ustami jego rozwiane muzyką włosy.

Gdybym tylko miała paznokcie długie
wystarczająco – rzuciłabym się w ramy
i wydrapała choć cień koloru.

Nie mam, nawet odwagi tyle co brudu
za wiadomym pochodzeniem żałoby,
spiłowałam je milczeniem.

Wargi wydęte rozwagą...
więc żyjcie długo i szczęśliwie!

Opublikowano

Przyznam, że takie wiersze mnie złoszczą - potrzeba wiele napisac, by dojśc conajmniej do ogólnego sensu. I to jest cecha dobrago wiersza - dotykac pewnych rzeczy, a reszte zostawiac odbiorcy ku domysłowi. I teraz pytanie, czy jest sens opisywac słowo po słowie tak, jak ja odbieram ten wiersz - NIE MA. A nie ma dlatego, że utwór jest podarunkiem dla mnie, i czytam go jako ja, a co sobie przy nim myśle, to moja sprawa. Zatem wylewanie ochów i achów szkodzi, a szczegolnie temu utworowi.
Jedyna uwaga krytyczna - "wylewa z siebie nuty", nacisk jest na "on", a bardziej pasowałoby do "fletu".
Świetny wiersz.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Myślę nad tymi nutami - czy ON je wydaje, czy flet...
Mozliwa byłaby modyfikacja:
On z fletem w dłoni, wydaje z niego
nuty - (...)

czy tak lepiej? ja jeszcze przekonana nie jestem.
dzięki wielkie za komentarz, pzdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Napierała, jak syrena,
      śpiewem wabił ich w sen,
      tańczyli w wirze szczęścia,
      w bajkowym świecie, gdzie brakło trosk.

       

      Lecz kątem oka dostrzegli cienie,
      czarne kształty, które psuły ład.
      Zatrzymać chcieli ten taniec,
      lecz ręce Napierały trzymały ich mocno.

       

      Uśmiech zniknął, twarz się zmieniła,
      demon w jego oczach błysnął złośliwie.
      Jego ręce rosną, oplatają,
      ściskają jak pnącza, nie puszczają.

       

      Wirują wciąż, coraz szybciej,
      kręci się świat, a Napierała nie odpuszcza.
      Demoniczny rechot wypełnia przestrzeń,
      przerażeni, rozumieją, że są w pułapce.

      Nie ma ucieczki, nie ma ratunku,


      tańczą dalej, w ciemność wciągani.
      W tym tańcu nie ma już raju,
      tylko cisza i śmiech Napierały.

       

      @CaiusDraxler To wiersz o wpadnięciu w pułapkę propagandy Napierały i  konsekwencjach. Zamieszczam szkielet wiersza, który wyjaśnia o co  chodzi.

       

      1.Wprowadzenie do świata Napierały

      Napierała jak syrena – uwodzi ludzi swoją propagandą i opowieściami.

      Życie w jego świecie to bajkowy taniec, pełnia radości.

      Wirująca, szczęśliwa atmosfera – błogostan, brak trosk.

       

      2.Pierwsze znaki niepokoju. Odkrywanie prawdy zamaskowanej opowieściami o cudownym świecie.

      Dziwne, czarne kształty dostrzegane kątem oka.

      Rzeczy, które nie pasują do idyllicznego świata.

      Próba przyjrzenia się, ale napotykanie oporu.

       

      3.Próba zatrzymania tańca

      Bohaterowie chcą przerwać taniec, uwolnić się z wpływów, ale Napierała nie puszcza.

      Ręce Napierali stają się coraz mocniejsze, nienaturalne, jak pnącza.

      Napierała zmienia się – uśmiech znika, pojawia się zimny grymas.

       

      4.Przemiana Napierały

      Napierała ujawnia swoją prawdziwą twarz ukrywaną pod maską propagandy,

      Staje się potworem z wieloma rękami, który ściska bohaterów.

      Jego uśmiech zmienia się w demoniczny rechot.

      Bohaterowie czują rosnącą panikę, nie mogą się uwolnić.

       

      5.Zrozumienie pułapki

      Bohaterowie zdają sobie sprawę, że są w pułapce, ale nie ma ucieczki.

      Cała ta sytuacja staje się koszmarem, z którego nie ma wyjścia.

      Napierała trzyma ich wciąż mocno, zmieniając taniec w mroczny, nieodwracalny proces.

      Edytowane przez CaiusDraxler (wyświetl historię edycji)
  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...