natchnienie

[bebetka b]

Natchnienie uleciało z dymem..
połączone z mgłą zielonooką właśnie tańczy delikatnie jak anioł..
z każdą sekundą bardziej oddala się w przestworza nieskończonego błękitu, ostatni błysk pożegnania..

Już wyciągnęłam rękę by je pochwycić przywłaszczyć
by zawładnąć nad jego nieokiełznaną naturą
wykorzystać nieodgadnione przestrzenie wyobrażeń.
Już było tak blisko czułam na policzku ciepły oddech
na czole chłód opanowania i majestatu
Chciałam przywitać je radośnie i szczerze
z godnością należną i czcią..
Otwarłam serce by miało mieszkanie Rzeczy Niewinnej
Otwarłam umysł by mogło rzeźbić dowoli
Otwarłam duszę by potrafiło żyć i nie zgasło
ale wymknęło mi się jak ziemia Bogu
bo wolało biel mgły
niż szmaragd zniewolenia..

Ono nie wróci na próżno będę czekać dziesięć tysięcy wieków
nic nie pomoże wyglądanie za okno
wiem to od wiatru :"ono odwiedza ludzkość raz na całą wieczność" -
szumi cichutko potrząsając ironicznie liście z szarego marmuru..

[Marta Meduza]

Witaj, bardzo wyrazisty wiersz, jest wnim przesłanie-jest taki swoisty, tyle w nim emocji-bardzo mi się podoba:)