Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tour de Pologne

Marcin Łukasz Makowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marcin Łukasz Makowski

Marcin Łukasz Makowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

chwytam rower łapiąc w płuca skrzydła
za dużo myślę o jutrze i o kolejnych jutrach

opony zostawiają ślady na piasku tak by każdy mógł mnie odnaleźć
mam tendencje do uderzania głową w kamień

tarczowe hamulce wystawiane na próby uginają karki

zbożowe oceany tętnią życiem
nieodparty urok porzucania drogi utonięcia po uszy
mosty mogą okazać się kluczowe dlatego nie palę za sobą niczego

czerwienie się i oblewam potem gdy matka nachyla twarz ku słońcu
słoneczniki szukając ujścia niepohamowanym żądzom odwracają głowy

zawadzam o miasta budzę się na chwilę obserwując inny dziwny świat
ognie na rynku w krakowie herbaciarnie w zaułkach
park z nieczynną fontanną oraz amerykanina
rowerzystę z chicago który był na czterech wojnach
teraz poznał życie obserwując śmierć

ściskam gumowe obicia kierownicy wychylam się sądząc ze to przyspieszy
koniec
zarośnięte linie kolejowe zardzewiale wagony nierówny chodnik
jest stromo i koło wyskakuje z zawiasów łamie szprychy

otwieram usta
leżę jestem spokojny

jeszcze jest jasno na niebie są chmury
jaskółki zataczając kręgi
będzie padać schodzą niżej

mają długie szyje nie różnią się od sępów
schodzą niżej a ja nie mogę się ruszyć

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      Raz jeszcze

      Przez tie-break · Opublikowano

      @Tectosmith Przepiękne zdjęcie. Sama wybieram się już od jakiegoś czasu na foto-przechadzkę, no i ciągle nie mam czasu, zaraz jesień się skończy, a przecież kiedy, jak nie teraz szukać inspirujących urywków przemijania?  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nie lekceważ słów. One naprawdę mają ogromną siłę w sobie. Każde słowo jest samo w sobie całym wszechświatem.
    • tie-break
      Życie

      Przez tie-break · Opublikowano

      @Amber Non omnis moriar, jak napisał Horacy :) Ci, co odeszli, zostawili dla nas, a przede wszystkim w nas - coś po sobie. Czasem tylko pamięć, czasem wielkie dzieła, czasem drobne, ale niezatarte ślady. Ich nieobecność nigdy nie jest absolutna. Muzyka, o której piszesz, wybrzmiewa w tych, którzy zostali, nadal żyją, mogą ją słyszeć i  mogą przekazywać dalej. To symfonia życia :)
    • tie-break
      Upiększa brzydkie krajobrazy

      Przez tie-break · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_TalarOczywiście chodzi o MIŁOŚĆ !
    • tie-break
      Na marginesie zniszczenia

      Przez tie-break · Opublikowano

      @huzarc Niesamowity, apokaliptyczny nastrój tego wiersza przytłacza w pierwszej jego części, aby w drugiej przynieść spokojne piękno. Zinterpretowałam Twój utwór jako opowieść o ludzkości. O człowieku w jego uniwersalnej odsłonie. Bo właśnie taka jest ludzkość, pełna wewnętrznych sprzeczności, oscylująca między złem a dobrem, niszczeniem a tworzeniem, rozpaczą a nadzieją, chaosem a harmonią. Człowiek potrafi pokazać najokrutniejsze oblicze bezlitosnej bestii po to, aby później stać się dobrotliwym, delikatnym artystą, piewcą szczęśliwości.  Zwraca uwagę asymetria, gdyż jednak ta szlachetna strona stanowi margines, podczas gdy dominuje ta mroczna. Być może dlatego, że zło jest łatwiejsze, bardziej zauważalne, szybciej i agresywniej się rozprzestrzenia, ma większy zasięg i siłę rażenia. Ciekawie też w wierszu pojawia się Bóg, bo trudno nie odnieść wrażenia, szczególnie w wyróżniającej się łagodnym liryzmem końcówce, że mamy do czynienia z kimś o ogromnym potencjale kreatywności i o niczym nieograniczonej mocy sprawczej. Jeśli człowiek stworzony został jako obraz i podobieństwo, to przez człowieka i jego działania, poznajemy także Boga, który ma potężną władzę nad losami świata oraz przebiegiem historii. Widzimy w wierszu postać Boga gniewnego, bawiącego się kosmosem i istnieniami w sposób budzący przerażenie, a jednocześnie jakby mimochodem pokazującego nieskończoną czułość i wrażliwość. Te dwie perspektywy dobitnie się w utworze uzupełniają.
    • violetta
      Niewinna jesień

      Przez violetta · Opublikowano

      @Tectosmith u nas mieszanie, choć wyszłam na spacer, ale tak zaczęła kichać, szybko wróciłam, nie jestem gotowa na jesień:) ale mam cieplutko w domu, aż miło. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...