Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

W Grodnie


Henryk_Jakowiec

Rekomendowane odpowiedzi

A to Panna w szachy grywa?
a co daje jak przegrywa?
jakiś fancik, obietnicę?
- nie mów, może sam podchwycę.

Szachy to jest przecież wojna,
czy jak wygrasz będziesz chojna?
ja sie poddam i ulegnę
i do komnat Twych przybiegnę
i poddańczo na kolanach
powiem - bierz mnie ukochana.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

zagram z tobą jedną partię
a przegraną się nie zmartwię
czarny niechaj będzie mój
ty weź białych figur strój

wojnę zatem zacząć czas
zobaczymy które z nas
swego króla w szachu straci
a kto fantem się wzbogaci

chcesz tak łatwo czarnej ulec?
by w ramiona wziąść czarnulę?
zatem gońca ślij królowej
jej komnata już gotowa

przybądź zatem biały królu
ja roszadę ci szykuję
tylko liczko umaluję
i odeślę straże precz
czekam w wieży na A5

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Konia z rzędem (z szachownicy)
kto się oprze tej dziewicy,
która w albę mnie przybrała
i rozegrać partię chciała.

Start, figury już ruszone,
a ja żywym ogniem płonę,
Czarnma trzyma wieżę w dłoniach,
a za chwilę zbije konia.

Gońca goni jak przybłędę,
a ja w odsiecz nie przybędę
bo już wcześniej zniewolony
padłem w polu między piony.

Dalej według scenariusza
Czarna zgrabnie się porusza,
ku komnatom bieży gibko,
a ja za nią i to szybko.

Już komnaty drzwi zawarte,
już los zagrał w swoją kartę,
którą był kierowy AS,
lecz nie padło słowo pas.

Gra się tylko przemieniła
i tak sprawnie potoczyła,
że nie znajdziesz pokonanych,
lecz szczęśliwych, zakochanych.

To teoria i strategia
bowiem życie to tragedia,
bo jak ziści takie plany,
ten kto w Tobie zakochany?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

świat baśniowy, piękny świat
jak się ma tych naście lat,
w moim wieku czarna damo
baśnie to już nie to samo
bo cóż z tego, że ja marzę
i że moim myślom każę
skoro one rozproszone
lecą, każda w inną stronę
ciężko je utemperować
i ku tobie nakierować
chyba, że założę szory,
ale wtedy to love story
czeka nas niechybnie chyba
a ja nie chcę dyndać w dybach.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

spokojnie
nikt się nie zakocha w czarnej
bo z niej jest stworzenie marne
oto rym właściwy mam
dla tej najczarniejszej z dam

chociaż stara się- Mój Boże!
cóż pokraka taka może?
co najwyżej wpisać wierszyk
i też nie jakości pierwszej

może również namalować
pędzlem czy też zwykłym słowem
jakiś obraz z wyobraźni
i powiedzieć abyś wyśnił
razem z nią przepiękną baśń

ale słusznie prawisz Waść
baśnie są dla nastolatków
dla pryszczatych są podlotków
ale nie dla starej baby
która czasem marzy aby
z żaby zmienić się w królewnę

jedno rzeknę, że na pewno
nikt mi nie zabroni marzyć
kto wie, co się może zdarzyć
może któregoś wieczora
ktoś ucałuje pysk potwora?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nie oczerniaj siebie czarna
bo osłona to jest marna
mówiąc żeś stworznie mikre
mając w sobie "taką" ikrę.

Potem mówisz, stara baba,
a za chwilę żeś jest żaba,
trzeba zajrzeć by do akt
by potwierdzić taki fakt.

Historycznie, naukowo
a poza tym i baśniowo
bo pamiętam, gdym był mały
ciotki baśnie mi czytały.

Sięgnął bym pamięcią wstecz
lecz się boję słowa lecz
bo go z mleczem wciąż kojarzę
a z kolei mlecz z mleczarzem.
no i proszę w becik włażę.

Odmłodziłem się ho! ho!
a że sprytnie mi to szło
teraz wezmę sie za czarną
i za chwilę będziesz sarną.

Co ja mówię? - nie sarenka,
z ciebie piękna jest paniennka
dalej już cię nie odmłodzę
bo bym siebie skrzywdził srodze.

A w panience przecież można
delikatnie i z ostrożna
już nie w żadnym czarnym lichu
podkochiwać się po cichu.

Bo zaklęcie z ciebie zdjęte
gdzieś w zarośla jest szurnięte
hen daleko, w leśnej głuszy
i nikt stamtąd go nie ruszy.

Nawet cię nie całowałem
tak się zagalopowałem
no i kto tu jest przegrany?
ten co nie całował Dany.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma ciebie. Nas. Choć słońce świeci w oczy. .. Co to. Co to? Coś tu leży napisane na pożółkłej ze starości kartce… Jakiś początek do czegoś. Prolog? Albo zakończenie... Taak. Pisarz nie musi się wszystkim podobać, albowiem nie musi. Ale, gdzie tu pisarz? A, leży pijany pod stołem. Nie! To sterta zapleśniałych gazet, tobół z przemoczonych, podartych łachmanów. Dziurawych szmat...   Przesyca mnie jakieś wirowisko planet, nasyca. Wiruje wszytko. Wiruje. I nie może przestać, choć staram się to zatrzymać. Uchwycić… Lecz wiruje to coraz szybciej. Zdaje się, że z prędkością światła. Więc i ja lecę z prędkością światła rzucony w przestwór wszechświata. Spadam gdzieś po spirali aż do zapadnięcia się w sobie. Do całkowitego zmiażdżenia. Unicestwienia. A gwiazdy, a gwiazdy… Te wielkie kule wodoru. Te kule miażdżone przez grawitację przy jednoczesnej nukleosyntezie... Kiedy leżę, gdy leżę w stosie papierów, fruwających na wietrze szeleszczących gazet, które przyklejają się do mojej twarzy. Do nagiego ciała. Omiatających mnie liter pachnących drukarską farbą i kurzem. Zdania, zdania… Cała plejada zdań. Ciągnących się znikąd donikąd bezsensownych treści. Cała litania nie wiadomo czego. Kiedy leżę. Kiedy czołgam się do światła. Do tej odrobiny blasku. Do tej iskry. Do tego płomienia. Do tej drgającej poświaty miotającej się w podmuchach wiatru. W podmuchach oddechu… Czyjegoś. Bliskiego zwymiotowania…   Chyba umarłem albo umieram, ponieważ widzę we wszystkich płaszczyznach, mimo że są mikroskopijnej wielkości. Widzę jakieś tunele, czarne dziury, zderzenia subatomowych cząstek, kłębowisko strun w tym nadmiarze wymiarów… Ale to tylko część rzeczywistości. Jednak część. Fragment jedynie. Albowiem reszta jest ukryta pod nieodgadnionym całunem milczenia. Matka przychodzi. Przybywa. Ale o jedną noc za daleko. O jeden dzień. Aby powiedzieć. Coś powiedzieć. Coś… Lecz nic. Odchodzi. Przechodzi… Porusza się pomiędzy warstwami czasu i przestrzeni w formie wolnej od siły ciążenia. Przenika ściany tym swoim dziwnym przechodzeniem. Ojciec idzie za nią krok w krok. Idą oboje. Przechodzą, zostawiając po sobie piskliwy szum gorączki, który nie zmienia natężenia. Który trwa wciąż na tym samym poziomie głośności. Jak szumiący szmer radiowego głośnika, co jest ustawiony pomiędzy kanałami. Choć czasami wydaje się, że pulsuje jakiś stukot w odmętach sennej maligny. Że coś się kolebie za ścianą. Za ścianami. Wszędzie… Ze włącza się i wyłącza jakaś maszyna w nikłej woni fabrycznych smarów.   Dotykam palcami podłogi. Gładzę jej powierzchnię, wyczuwając najmniejszą nierówność, okruch. Jakąś najmniejszą rzecz… Pełno tu tego. Lśnią rozsypane wokół opiłki żelaza. Lśnią wśród migoczących płomieni świec. Wśród drżących motyli na suficie i ścianach. Wśród zrywających się do lotu puszystych ciem… Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Ach, znowu to pytanie rzucone w przestwór nicości. W nic… Idę ogrodem, którym szliśmy. Idziemy… To ja mówię ustami ojca. I mówię słowami ojca. I mówię to, co on mówi do matki, żony swojej… I mówię wszytko, co i on mówi tym mówieniem niewyraźnym i cichym. Takim jakim można mówić jedynie we śnie. Nasłuchuję odpowiedzi. Ciii… Nicość rozsadza czaszkę nawałą pulsującego szumu. Ciii…Wytężam zmysły… W żeliwnych rurach jęki i zgrzyty. Jakieś bulgotania. W rozgałęzieniach rur. W tej całej plątaninie hydraulicznego krwiobiegu jakieś przymilania i szepty. Czyje? Niczyje. To tylko żeliwne synapsy, aksony, włókna… Wszystko to nieskończone i wieczne… Żywe to? Martwe? Nie wiadomo co tu umarło. Wydaje się, że wszystko stało się już tylko symbolem. Niczym więcej.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-01-06)    
    • @aff @affkobiety puch marny- no cóż - pozdrawiam ślicznie i dziękuję z uśmiechem

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Jacek_SuchowiczSą Poeci wrażliwi i są tacy jak łza....pomyślałam czytają odpowiedz jakkolwiek  po szkolnemu zbyt wybrzmiała teraz moja myśl.No i  Ładnie  tylko ''ja ten poeta''  co reaguje na Małpy.....i uczymy się choć różnie to wychodzi...potykając się o siebie.Czasami właśnie to dziecka słowo uświadamia nam że ''jak to tak; to na prawdę ma miejsce......i wtedy piszemy z dziecinną łatwością bawiąc się słowami.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @FaLcorN , ależ więziennictwo jest częścią naszej rzeczywistości i tak jest od dawien dawna. Tylko dlatego, że ja ten temat poruszyłem w kilku moich wierszach w dosyć delikatny sposób, to ty już zadajesz dramatyzujące pytanie zaczynające się od słów "jeżeli więzienie to nasza przyszłość..."? Ale widocznie taka twoja wrażliwość...
    • @yfgfd123 Nie płacz bo rzeki wyleją..
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...