Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

pierwszy list do miłości

Joanna Richert
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joanna Richert

Joanna Richert

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

miłośc na całe życie
jest pełna wyżeczeń
nie stroni od bólu
nie zaznając cierpienia
nigdy nie drwi
ze śmierci
lecz jest jej obojętna

miłości nie można sobie zażyczyć
niczym ukojenia
w bezwietrzną jesienną noc

miłość istnieje
nigdy nie przemija
miłość nie goni
i nie ucieka
lecz urzeczywistnia się za sprawa
jednego tchnienia
zajrzenia w głąb siebie
i odszukania drugiej istoty
niczym odwiecznia szukanego natchnienia

miłość ma wiele imion
lecz jeden tylko głos
ją nawołuje
ten z głębi serca
wypełnionego duchem

miłość nie walczy
i nie musi
gdyż nigdy nie przegrywa

miłości nie da się ogarnąć
gdyż ona wzrasta
z każdą ulotnie zatrzymaną chwilą
i płynie bez końca
tylko w jednym kierunku

miłośc nie jest niespełniona
gdyż z pokorą wystarcza
za wszystkie gesty i słowa
sama w sobie będąc już
całym wszechświatem

miłość jest prawdą
pozwalającą zasnąć
w obęciach niekończącej się nocy życia
dającą jasność w chwili zwątpiena

gdy jest
staje się nieunikniona
jak myśl do której wracasz we śnie
by po przebudzeniu móc ją urzeczywistnić

miłość więc jest
i łączy nas w jedno
po dłubiej tułaczce
osamotnienia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rafael Marius
      Dzień warszawskich powrotów

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Dziękuję za serduszko i zainteresowanie.     I nadal się ciągnienie. U nas to akurat faktyczni spadkobiercy zza oceanu odzyskali swoją własność, ale później niestety sprzedali swoje dziedzictwo developerowi, który podwyższył czynsz wielokrotnie. Lokatorzy na znak protestu przestali solidarnie płacić.   Wtedy wpadł na inny pomysł i pod pretekstem zagrożenia bezpieczeństwa wysiedlił wszystkich na tak zwany bruk. Kamienica jest zabytkowa zatem zburzyć jej nie można, ale ochrona obejmuje tylko zewnętrzną elewację, a to co w środku już nie. Zatem pozostawiono tylko zewnętrzne ściany i nic więcej i tak sobie stoi bezużyteczna, a mogli w niej jeszcze mieszkać ludzie.   Wiele jest takich miejsc w Warszawie, gdzie w środku urządzono zupełnie coś innego i całkiem ładnie to wyszło, ale ta póki co niszczeje. Może o to właśnie chodzi nowemu właścicielowi. To też jest jeden ze sposobów pozbycia się niechcianego zabytku z działki, na której można budować aż po same chmury i dalej do gwiazd.
    • Jacek_Suchowicz
      Zieleniak

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @MIROSŁAW C.  z tego powodu i wielu innych faktów Niemcy i Rosjanie nigdy nie będą przyjaciółmi Polaków. Chociaż znam rodzinę niemiecką i rosyjską i bardzo lubię tych ludzi, ale to co innego.    pozdrawiam
    • MIROSŁAW C.
      Zieleniak

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Nata_Kruk @Jacek_Suchowicz @Rafael Marius "Po wojnie, w procesie norymberskim rzeź Woli została pominięta. Jaskrawym przykładem są losy Heinza Reinefartha, dowódcy oddziałów wysłanych do eksterminacji ludności Woli. Zbrodniarz nie tylko uniknął odpowiedzialności, ale też zrobił karierę polityczną w Niemczech Zachodnich. Został burmistrzem miasta Westerland, a w latach 1958–1967 zasiadał w ławach poselskich Landtagu Szlezwiku-Holsztyna". Ciemna strona przysłowia - "człowiek to brzmi dumnie"   Dziękuję bardzo za wszystkie ślady zainteresowania, pozdrawiam. 
    • Ewelina
      My

      Przez Ewelina · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 cisza i spokój oto recepta na szczęście:)
    • Wędrowiec.1984
      My

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      My   A teraz chciałbym o nas trochę opowiedzieć; Uwaga, będę szczery. Zmyślać nie zamierzam, Tym bardziej, że nie o to chodzi tutaj przecież, I żeby wyobraźni z życiem nie pomieszać, Spróbuję ją powstrzymać. Tak na marginesie, Mam prośbę. Jakiś hałas wyjść stąd nie zamierza.   Słyszycie? Nie cierpimy zakłócania ciszy; Pozbierać przez to myśli nie da się w ogóle,  Emocje przemawiają… Ktoś bez przerwy krzyczy? Cichutko. Przecież umysł zaraz eksploduje; Trzymajcie się, neurony. To nie lada wyczyn... Raptownie dźwięk za dźwiękiem wbija się i kłuje... Ucichło? Och, nareszcie, mogę mówić, przy czym, Mój umysł za tę ciszę wkrótce podziękuje.   Działamy, mniej lub bardziej, zawsze rutynowo, I poprzez ciągłe zmiany łatwo nas rozproszyć. Staramy się maskować, być jak wy, wiadomo... O ludzie! Jakże często przez to mamy dosyć. Ratować chcą się mózgi, żeby znów być sobą, Dlatego, gdy na meltdown prawie się zanosi, Efekty bodźcowania na wierzch z nas wychodzą, Rujnując posklejany tu i tam neurotyp.   ---  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...