Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przed podróżą


Rekomendowane odpowiedzi

Gdy dziś zapukam do drzwi twoich,
przywitasz mnie zdziwiony.
Z tą myślą muszę się oswoić,
pożegnać świat znajomy.
Spakować myśli, zamknąć słowa,
by nic już nie mówiły
i nie wracały tu od nowa.
Na to potrzeba siły.

Kiedy zapukam do twoich drzwi,
wybiorę dobrą porę.
Lecz skąd mam wiedzieć o tym czy
ze sobą tam zabiorę
moje marzenia niespełnione,
mój świat wyśniony nocą.
Gdyby tu zostać miały one,
to nie chcę pukać, po co.

Jeśli do twoich zapukam drzwi,
bo nagle mnie zawołasz,
to wszystkich przeznaczonych mi
dni przeżyć już nie zdołam.
Chwili, gdy ruszyć mam w tę drogę,
nie chcę dziś poznać, potem,
jeśli cię prosić o coś mogę,
odeślij mnie z powrotem.

Ten drugi seans, gdyby nawet
nie był choć trochę lepszy,
zasłużyć może też na brawa,
bo znowu będzie pierwszy.
Dawnych obrazów zabrać z sobą
przecież mi nie pozwolisz.
I zniknie wszystko to co mogło
wciąż po powrocie boleć.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Moje wątpliwości:
1. powtórzenia
2. zbędne patetyzmy (np.: "moje marzenia niespełnione,")
3. praktycznie cały wiersz napisany jest w pierwzej osobie, zatem pojawia się to nachalne "ja ja ja"
4. cała sytuacja liryczna prowadzi w sumie donikąd, zresztą jak wierzyc podmiotowi, ktory twierdzi:
Jeśli do twoich zapukam drzwi,
bo nagle mnie zawołasz, - dlaczego "bo" ??? Powinno byc bardziej logicznie, czyli "to"
to wszystkich przeznaczonych mi
dni przeżyć już nie zdołam. - ile mozna miec dni przeznaczonych ? Tego raczej nikt nie wie.
5. interpunkcja

Zatem nie wszystko jest tak, jak byc powinno.
( a kto to "ja" ?)
:)
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Na pytanie kto to jest ja, można odpowiedzieć tylko, że podmiot liryczny, niekoniecznie autorka (choć niewykluczone :)
Podróż nie jest natomiast podróżą na wakacje na przykład, a ta osoba do której drzwi puka peelka, nie jest zwykłą osobą, ale taką przez duże B
Wiersz pisany jest w pierwszej osobie, ale nie ma w nim ani jednego ja
Zamiana "bo" na "to" zmienia sens.
Powtórzenia - dlaczego nie mogą być?
Interpunkcja- że jest, czy jest zła?
Może istotnie mogłoby jej nie być, tylko czy to coś by zmieniło.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję za komentarze.
Nie wiem dlaczego Panu Krzywakowi tak nie podobały się powtórzenaia. Obawiam się, że w ogóle się nad wierszem nie zastanowił i nie próbował go zrozumieć
Powtarza się tylko pierszy wers w zwrotkach 1-3 i też nie jest to dokładne powtórzenie, za to celowe. w każdej zwrotce także jest trochę inna myśl dotycząca tej samej sprawy.
Jeśli chodzi o piosenkę, to myślę, że każdy rytmiczny wiersz jest do zaśpiewania, aż mi szkoda, że śpiewać nie potrafię. :)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Joasiu, niepotrzebnie tak się burzysz. Trochę pokory nie zaszkodzi. Ten dział jest dla poetów zaawansowanych w sztuce pisania wierszy i lepiej byłoby dla Ciebie, gdybyś swoje zamieszczała w dziale dla początkujących.
Z uwag M.Krzywaka radzę korzystać i to nie tylko tych umieszczanych pod Twoimi wierszami. Na pewno się przydadzą w doskonaleniu warsztatu. Mimo, że nie należę do grupy zaawansowanych, pod nie jednym z tych komentarzy podpisałabym się.
pozdrawiam serdecznie

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół.   Za oknami wiatr szeleści i szumi.   Snuje jakąś opowieść pośród drzew.   Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.   Wśród topól, kasztanów…   Wśród nocy…   W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much.   Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.   A więc siada na krześle.   Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć.   Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.   I nic.   Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy.   Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…   Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu.   Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi.   A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami.   Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.   I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.   Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą.   Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.   Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie.   I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.   I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.   W melancholii, w bólu nieistnienia.   Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.   „Wiem, synku, wiem…”.   Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…   Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu.   Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie.   Jakby od czyichś kroków.   Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)    
    • Macanie świata chwilą, a każdy wydech jest tak czy inaczej ostatnim, każdy wdech pierwszym – wiedziano o tym 40 tys lat temu, przechowali Eskimosi, zresztą w Genesis mowa o tym samym... Więc pierwszy do mnie mówi, drugi z tym "zapachami ze wspomnień" mniej, bo nie bardzo lubię słowo "wspomnienia" nie posiadając żadnych miłych...    Pozdrawiam :)    
    • Ładne te słowa. Kiedyś zwierzęta także padały, nie tylko w rzeźni. Dawne czasy wyczarowałaś, bardzo ładne.  :-)
    • @Nefretete Przy każdym odczytaniu tych, co wydają  się zrazu wiele nie kryć odkrywa się. Potem wrócę jeßcze. Pozdrawiam :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Odpowiadam: 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...