Lwów

[Przemysław Chwała]

Lwów to oddech poety
trzeźwego w nadużyciu sylab

smak sklepienia ziemi z niebem
gdy litery przypadkowe
mają jeszcze pory roku

siedem wzgórz upycha świat
serca z prawej strony
w jeden kufer oficjalny
rzeczy znalezionych

kochany dziadku
uciekając pamięci
przy białych fartuchach
wciąż jesteś emigrantem
i z latarni wołasz

oddech dłuży się we Lwowie
a smakuje jesień

[Bartosz Wojciechowski]

siedem wzgórz upycha świat
serca z prawej strony
w jeden kufer oficjalny
rzeczy znalezionych

- bardzo, bardzo udana strofka. Cały
wiersz też bym zaliczył do tych "na tak",
głównie za przebijającą nostalgię.
Chciałbym kiedyś pojechać do Lwowa:)
Pzdr!

[EWA_SOCHA]

Śliczny ten wiersz (i nie piszę dlatego, że dziś wszystko wielkimi łykami pobieram)
Podoba mi się i już, nie widzę niczego zbędnego, żadnych zgrzytów.

Pozdrawiam
E.S.