Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kakao z cynamonem.

Emilia Lorche
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Emilia Lorche

Emilia Lorche

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

I stał się cud i odzyskuję wiarę,
choć wciąż jeszcze jak dziecko chwieję
się ... powoli uczę odzyskiwać nadzieję.
Nie śmiem marzyć, że tak będzie dalej.

Dziesiątek zajęć -dla zabicia czasu, szukam.
Tęsknota mnoży sekundy w godzinie,
nasze myśli -te same, moja -każda tobą płynie.
Coraz więcej w wypowiedziane słowa ufam...

Uśmiecham się -znów, słuchając twych mądrości,
gdy na kubku gorącego kakao splecione dłonie
w pokoju pachnie wanilią i cynamonem,
ja -w objęciach- w karuzeli szczęśliwości.

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Mam wrażenie, że to jest udany liryk - płynnie się czyta, widac włożona weń pracę - to na pewno zawyża ocenę.
Treśc- może i takie ukazanie bezradności podmiotu może drażnic, a jednak w jakiś sposób mnie to pzrekonuje - może wiosna ?
Co na pewno na nie:

Milionów zajęć - przesada

ja -w objęciach- w karuzeli szczęśliwości - paskudny wers...

Tak.
Pozdrawiam.

pathe

pathe

Opublikowano
Opublikowano

bardzo mi się nie podoba pierwszy wers. ale całość taka na: może być. wiersz mnie nie zafascynował, ale na pewno nie odrzucił.
karuzela szczęśliwości...a czemu nie?:)tylko najpierw jak dziecko się chwiejesz, a potem głęboka woda- karuzela szalona i szybka.brakuje spójności i logiki, ale sam motyw dobry. chyba, że tak szybko podmiot rozwiał swoje watpliości czy cokolwiek przejawiane na początku utworu i już jest "inny".wtedy ma sens.
pozdrawiam:)

Wiktor Desiczewski

Wiktor Desiczewski

Opublikowano
Opublikowano

czytam tak sobie czytam i przeglądam i wpadam tutaj i patrzę... wiersz jak wiersz, trochę dla mnie za bardzo chaotyczny... ale czytam komentarze i co odkryłem? wersję Olesi
bardzo mi się podoba jej wersja... to teoretycznie tylko przerobiona wersja, ale podziała na mnie bardzo dobrze;p
dziwny jestem hehe
no nic

pzdr
wiktor

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Hm, zdanie sa podzielone jak widac - zatem wytłumaczę moją opinie - tak jakoś trafił do mnie ten tekst - możliwe, że jakieś reakcje we mnie zaszły. Pzreczytałem teraz na świeżo - i dalej coś w nim jest.
Zostanę jak ten ostatni drakkar i jednak wpisze, że tak, a wszakże nie muszę miec racji - gorsze gnioty ludzie wychwalają i żyją :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Deonix_
      Zuchy

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • infelia
      Zuchy

      Przez infelia · Opublikowano

      @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • Alicja_Wysocka
      Lekcja zastępcza cz.1

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • Deonix_
      Zuchy

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • Alicja_Wysocka
      Nie mam do nich sukienki 4 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...