[Na pościelach nocy...]
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Krel 0
Nieduży pokój,
Biurko, a na nim przygaszona nocna lampka
Trzy kubki, puste, i jedna pełna szklanka
Parę książek, ubrania, w rogu łóżko
na nim leżą dwa, niemalże nieruchome ciała
Kilka smutnych wyznań, trochę łez i smutku
przy akompaniamencie odgłosów miasta
za wpółotwartym oknem
Ta noc zwyczajna, a jednak tak do innych niepodobna
Jestem Ja, Ona i owiane mgłą wspomnienia zeszłych dokonań
Jesteśmy my i uczucia, pragnienia, fantazje
Jesteśmy tu razem i niech tak zostanie0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 23 odpowiedzi
- 1 276 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 433 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 473 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 345 wyświetleń
-
- 19 odpowiedzi
- 673 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
-
Przez Zawierucha7 · Opublikowano
pyszny jest dzban duży ampatuzy a bygonie na malachitowych polach filują wesoło towarzysz Lenin zawsze ma rację Astat. Bizmut. Wanad. dziś krucle i kalopki będę miał na kolację świetliste trakty tachionów wiodą mnie przez peryferie Drogi Mlecznej piję napar z czasułek i Ewę do policzka... ...przytulę niech się święci 1 maja wiosna jest jak narkotyk zielona i szalona! a wśród krużganków drzew słodko śpiewają szpaki! jest fantastycznie... -
Przez agfka · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Dziękuję. Nie jestem bezczelna Olgierd, jak mi napisałeś. Usiłuję być przez pewien czas dla samej siebie, do czego każdy ma takie samo prawo. Miłego dnia. -
Przez Kamil Olszówka · Opublikowano
@agfka Dziękuję Ci za czas poświęcony na pochylenie się nad moim tekstem... Napisz proszę jeszcze coś więcej o swoich odczuciach... -
Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano
Dziś twoje tchnienie jest przecinkiem pod koniec zdania. Lęk jaśnieje niby przesyt nieba, skradziony tętent łez. Nostalgia usiłuje wydostać się na zewnątrz, dogonić ostatni dzień dzieciństwa. Poskładana z kropel deszczu, zwieńczona twoim krzykiem - jestem ponurą wymówką, co spływa za horyzont niby konająca chmura, niby natchnienie, które wciąż uczy się żyć. Krok za krokiem, idę w stronę twojego cienia, trzymając się serca, troszcząc o niebo, do którego nigdy nie będę należeć. Zrywasz najświeższe pieszczoty, łakniesz mojego powietrza, jakby było również twoim. Wszechświat dokucza mojej niepewności, lecz nie wie - wstanę, dopóki nie zaśnie czas, dopóki kwitnie we mnie wolność. Pamiętam, jak powróciłeś wbrew człowieczeństwu; dzień, w którym się urodziłeś, jest najpiękniejszym dniem mojego życia. To tylko tętent krwi, nic więcej. Zaledwie kilka pestek, z jakich nie wyrośnie stuletnie drzewo z własnym cieniem.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się