Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pozostawiona naga
wśród odpadów
blokowego wysypiska
otulona
okaleczonym workiem
tłuczonego szkła
wyplutej pokory
podziwiała odłamki i szlam
tęczowego lęku
bez dotykania
ukrytego fałszu
zdeptaną rozkoszą
zbuntowana
ugrzęzła w rynsztoku
zemdlonych wyrzutów

Opublikowano

..hmm... teraz Was Wszystkich pewnie zaskocze :)...
..ja...piszac to wierszydlo ...pisalam o "nadziei"
..w bloku nie mieszkam...nie znam tych problemow:)
..jednak ciesze sie bardzo ..ze kazdy z Was...zinterpretowal wiersz..na swoj sposob...
..pozdrawiam cieplutko..w ten zimny wieczor...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No i tym sposobem, popsułaś cały wiersz w moich oczach. Teraz motyw "nadziei", gdy go będę czytał w przyszłości, już ode mnie nie odejdzie i przyznam, że z nim, mniej mi się podoba.

Szkoda. Nie powinno się pisać, "co chciało się wyrazić tym wierszem".
Zasada stara jak świat.

Serdecznie pozdrawiam,
s.m.
[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 11-12-2003 22:13.[/sub]
Opublikowano

ech...
..no to ja Ciebie sprowadze na ziemie :) Seweryn :)
"nadzieja Matka glupich"...

..pozdrawiam Cie..i..ech... chyba miales racje....
..nie powinnam...jeszcze nie teraz...
..ale nic to ...slowo sie rzeklo...
..buzialek dla Ciebie...
hmm.... jesli przyjmiesz...i nie boisz sie zarazic...
..bo chora jestem i ...yyy...
.."pociagajaca" taka ;)

Opublikowano

Ja od razu wiedzialam o co ci chodziło.Ale Łezko-S.M chyba też miał trsozke racji,reszcie mogłas popsuć zabawe w interpretowanie:))A z reszta-ja sam tak zawsze robie-co ja moge wiedzieć.pozdrawiam
papap
całusków milon
dwa
ania

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @viola arvensis Dodam tylko do tego co napisałem powyżej, że to nie jest pouczanie, tylko urywek doświadczenia z mojego życia i lekcje jakie z tego wyciągnąłem. Młodość jest porywcza i często bezmyślna, dopiero w późniejszych latach człowiek staje się ostrożny.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - cieszy mnie owa 6 - dzięki -                                                                     Pzdr. @huzarc - dzięki -
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @lena2_ Zgadza się, lecz takiej kontrolowanej złości, gdyż nie warto burzyć swój wewnętrzny spokój.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...