Poprzewracało nam

[kashmire]

Wszystko ta wiosna. Szumem w uszach
przetkane poranki i gwiazdy w chłodno
zamglonych tęczówkach. Często śni się,
krzycząc, albo krzyczy przez sen. A blask
dwu słońc i ten zapach - tak jeszcze świeży,
mocny, nowy - to jak dźwięki strojone
oddechem rozedrganych ciał.

I czasem trudno jest nie myśleć,
że gdyby tak uwieść jedno
marzenie, to oczy na szpilkach
i niebo w nogach, i wiatr
w kolorze pomarańczy...

[Zielony promyczek]

Trochę mi się skojarzyło z prozą. Temat na czasie, ale jak dla mnie to tak średnio dosyć.

[Witold Marek]

Skoro dla mnie o wiośnie prawdziwiej wtedy, kiedy tuż przy tętnie, krwi, dynamice, nawet dynamicie - a idylliczno-serafińskie musnięcia to nieporozumienie zabłąkane z innych bajek - to za takie właśnie buzowanie (włożyłbym jeszcze więcej) trudno mi przejść obojętnie wobec tego tekstu. Wiosna to także jakby próba orkeistry - z której ufne ucho i tak coś sobie mimowolnie trafnego wyłowi.

Pozdrawiam.