Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
poeci nie wytwarzają dóbr
wiek produkcyjny mija im
w bibliotekach na uniwersytetach
w labiryntach regałów

emocjonalnym rozchwianiem
zagrażają społecznej stabilizacji

nakazuje się natychmiast wykreślić poetów
z idealnego społeczeństwa



stary szarlatan słucha
ze stoickim spokojem
na obrusie z gazet rozmnaża
chleb śledzia i wódkę
Opublikowano

Za Ołtarzem

Oczy zawodzą ołtarz monitora
,który tonie z tobą w płyciźnie myśli
Po schodach klawiatury schodzi bóg poezji
palcem wskazującym mówi -pisz!

Unosisz głowę ,choć pusta tak ciężka,
konasz i to - pisz!- Dobiega zza ściany
płaczu w Jeruzalem. Przypadasz do muru
trzęsących kapeluszami - wyciagają ręce.

Po ostatni grosz i załom kamienicy krwią
wybudowanej. Świątynia płonie a płomienie
siegają Rzymu.Cadyk wstaje z grobu i gromi
uczniów Chrystusa.Za brak znaku na niebie.


to ja Noe-Gd z Gdańska 17.03.2006

Opublikowano

Sceptic - nie do konca się zgodzę z tym obrazem, pod względem treści - ci poeci w realu potrafią zaskoczyc (piekne dziewczęta i przystojni panowie, hehehe). Aczkolwiek w części pisanej kursywą wyczuwam jakies odbicie "Państwa". I nie wiem, czy poezja ma dzisiaj takie znaczenie.
Hm, tekst pod rozwagę i do pzremyślenia, bo pod względem formy jest ok.

(a co ten pajac wkleja, jak wczoraj popluł się, jak cos jemu sie wkleiło ? Może cierpi na amnezje ?)

Pozdrawiam.

Opublikowano

Sto dni do Raju
bez krat
wiekiem się zdaje.

Lipo kolorem zieleni
znak daje
po rzeczy idziemy.

Za bramą niebo bez krat
wieczór się ściele
obiadu nikt nie podaje.

Klawisz łgał od lat
Raju tu brak
a na ulicach frajerzy.

17-03-06 20:25 romdar77

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




no chwile, chwile - kto zaczął wklejac ludziom teksty - wybacz, ale nie ja. A wkleiłem tasiemca po tym, jak zrecenzowałem wiersz Noego.
Zreszta policzmy: JA wkleiłem raz, Noe, a ty ile razy, od samego początku ??? ze 456.
tak więc nie pierdol tutaj bajeczek...
Opublikowano

WERSJA NOWA, RYMOWANA I MNIEJ POWAŻNA (upoetyczniona na życzenie pana J.S. :D)

W mieście W. żył każdy jak król
Straż miejska strzegła mienia
Człek pracował, ile chciał i mógł
Aż kiedyś wyszło - zarządzenie.

Ze wszystkich radioodbiorników
Przemówił czule premier:
poeci nie wytwarzają dóbr
więc trzeba ich wyplenić.

wiek produkcyjny mija im
nad książką w bibliotece
dlatego każe się od dziś
poetów z miasta skreślić

jak to być może, żeby młodzik
zamiast w pracować na etacie,
tramwajem jeździć, dzieci płodzić
nad książką życie całe spędził

tak w naszym mieście być nie będzie

emocjonalnie wciąż rozchwiany
zagraża taki drugi z pierwszym
stabilizacji, która dla nas
celem najwyższym i najszczerszym.

Dwięc nowe prawo głoszę tu:
Koniec poezji w mieście W.


A w mieście jeden był poeta
Szarlatan i hochsztapler
i także on spokojnie słuchał
Co z radia mówił premier.

Do pracy on nie myslał iść
Do biura ani na taksówkę.
On zamiast tego wolał cud -
Rozmnożył śledzia, chleb i wódkę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Ważne dostrzec bo dotknąć nie sposób...zbyt płocha jest i tajemnicza ta nasza CISZA W NAS......ona jest bazą i tylko wrażliwy człowiek tak pięknie i lekko opisze JĄ........Tobie to wyszło i gratuluję.Ja muszę biec ...zabiorę obraz ciszy z sobą...pozdrowienia.
    • jak zwykle obrazy - ciekawe ale   miłość dźwięków potrzebuje słów i wyznań i czułosći seks namiętność fizys czuje bo ulega swej "wolności"   pozdrawiam
    • jak chcę widzieć oczy piwne no to spojrzę do lusterka ja uwielbiam błękit w oczach zieleń kocią czerń niewielką   sił nikomu nie brakuje w czasie figli z jakąś kotką satysfakcję mas niemałą "już dość proszęęę' słyszy słodko :)))
    • Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...