Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

niemam pojęcia czy ktokolwiek to chociaż skomentuje, wiersz, o ile można tą farse nazwać wierszem, jest całkowicie inny od moich poprzednich... bez rymów, bez niczego, pusty...

KURWA...
przepraszam za wyrażenie,
ale inne słowo mego bólu nie opisze,
wiedziałem że stąpam po kruchym lodzie,
ale nie sądziłem że się tak szybko załamie,
teraz pełen złości,
a nawet nienawiści,
nie moge wytrzymać,
umieram,
ma dość poprostu...
Nie myślę o śmierci,
marze o niej,
żadne słowa,
nie cofną tego co się stało,
niewiem co zrobić,
jestem zagubiony,
smutek, żal,
nienawiść, zagubienie,
czas odreagować,
kończe,
z cięzkim sercem
błądzę,
postaram sie uciec,
już uciekam...
żegnam...

mówcie co chcecie ja i tak wiem że to porażka ale wyraża w 100% moje uczucia...

Opublikowano

no dobra, wyrzuciłeś z siebie ból, ale skąd on się wziął? kiedy sobie uzmysłowisz, i opiszesz dlaczego , będzie lżej,a poza tym najpierw napisz na kartce, przeczytaj, podrzyj, jeszcze raz napisz, i wtedy na zimno zrób z tego poezję, mówię ci to daje lepsze rezultaty( z autopsji)
pozdrawiam ciepło!

Opublikowano

Dlaczego wystawiasz moją cierpliwośc na takie próby? ;) No please, przeczytaj to jeszcze raz.

Daj sobie spokój z tymi notkami na wstęp i zakończenie. Nie pisz takich rzeczy że wiesz że jest beznadziejny, kiepski itp. i że nie wiesz czy ktokolwiek nawet go skomentuje. Jak tak myślisz to nie umieszczaj tylko do szufladki. Ale raczej to jest taka próba wzbudzenia litości itp. Prowokacja tego by powiedzieć Ci "no daj spokój, przecież nie jest taki zły".

Po prostu -piszemy oddzielnie

Wielokropki są złe. Taka wyliczanka tu występuje, co w tym wypadku męczy. Istny atak przecinków. Tyle piszesz że nie wiadomo o co w końcu Ci chodzi.

A tak by dało się to łatwiej strawić:

KURWA...
przepraszam za wyrażenie
ale inne słowo mego bólu nie opisze
wiedziałem że stąpam po kruchym lodzie
lecz nie sądziłem że się tak szybko załamie

nie myślę o śmierci
marzę o niej

Opublikowano

no cóż, ja poprostu nieumiem pisac bez rymu, to wcale nie wychodzi, ehhh nie uzalam sie nad soba i nie chce wzbudzic litosci,

poprostu wedlug mnie ten "wiersz" od paczatku byl do dupy,
ale pomyslalem ze moze akurat stwierdzicie inaczej poniewaz to co ja uwazalem za dobre wy odbieraliscie inaczej,

@gaspar
dziekuje za szcerosc :]

@mary
rowniez :]

@stanislawo
poprostu nie chce pisac o wszystkim... nie chce wszystkiego do konca wyjasniac :]

@ALL
tak jak wy uwazam ze jest do dupy pzdr :P:P


@mikolaj
nikt ci nie kaze czytac, nikt ci nie kaze komentowac, prosby do innych uzytkownikow zalatwiaj na prv, a tak ogolnie to panu juz podziekujemy...

Opublikowano

nie wiem jak poradzic, bo generalnie sie nie da. Na pewno sedno tkwi w praktyce - czytanie, próby pisania - napisz tekst i posiedź nad nim np. z tydzień, można też wpisac pod jakis gotowy wzór - by po prostu miec jakąś tam podkładkę, Samo uczucie i chęc to szlachetny początek, ale dopiero początek- niestety, tych chęci jest tak wiele, że trzeba jednak pracowac. No, chyba żeby pisac tylko dla siebie, ale to bez sensu.
Pozdrawiam i powodzenia

Opublikowano

ja nie chce tego w zyciu publikowac ani nic, nie chce pisac dla publiki, dla ludzi,

chcialem porprostu sprawdzic jak reaguja na moja "poezje" inni

ale chyba jednak pozostalo mi tylko "do szuflady"

pzdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




ale zawsze trzeba pamietac, że ci inni mają własne zycie emocjonalne, nieraz o wiele bardziej skomplikowane niz dawana im poezja. Proste wzory są w podstawówce, a im dalej, tym stają sie cięższe. Minusem takich ogrów jest to, że szwendują sie tutaj inteligentni ludzie, którym po prostu takie 2 plus 2 nie wystarcza.
Opublikowano

poprostu nie czuję się bez rymu... :)

e tam geniuszy zawsze docenia sie po smierci :P:P jak nie wy to kto inny mnie doceni (oczywiscie joke :P)

hyhy :)


btw. niewiem co moge zrobic z takim napisanym juz wierszem, bo jak mam natchnienie to pisze wiersz przez okolo 5 min :] wiem co chce napisac a reszta jest samoistna...


pzdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No to może lepiej zacznij za takie uważańć, bo faktycznie publikujesz. A natura uwag wynika z tego, że Twój styl sugeruje (bardzo silnie) brak oczytania w poezji innej, niż miłosne pierdy.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...