Biała księga powrotów

[Ania_G.]

Długie listy pisałam
gęstym tuszem w białej księdze powrotów
wieczory w samotności snuły się obficie
gdy inicjały odruchowo wykreśliłam
po raz pierwszy
z porywem bryzy drgała nadzieja
lekkomyślna jak wtedy
gdy z kalendarza pierwszą kartkę wyrwałam
niebanalne usta tak samo smakowały
zakazane metafory
wytrącone z roztworu lawy płonęły
zsynchronizowanew tańcu
pompy tanim sumptem rytm wybijały
z dalekoidącym zapałem
szelestem stronic pożegnałam długie listy
niech płoną w towarzystwie liści zeszłorocznych
pogrzebałam już w prochu szarym
oddech ust niebanalnych
w deszczu zmyłam kurz z drżących powiek
tusz przepadł w kałuży
jak okręt bez żagli
z łez litanię ułożę w białej księdze powrotów

[Zielony promyczek]

Są ładne fragmenty w tym wierszu, jak choćby ten "z porywem bryzy drgała nadzieja". Ale ogólnie tekst wydaje mi się przegadany, za dużo w nim słów, wydaje się taki rozwlekły. Co nie znaczy że mi się zupełnie nie podoba. Myślę, że byłby lepszy, gdyby go troszkę poskracać. Ale to tylko moja sugestia.