Po rozstaniu... ("Pamiętam rozkoszny wiatr...")

[Wiktoria Hieacynt]

"Pamiętam rozkoszny wiatr,
masztem gnący sztorm ..."



na powiekach obumiera taki sobie sen
gdy nozdrza wyplenia już zapach ziemi
po której nikt dziś jeszcze nie chodził

promienie ozłacają nieśmiało dziewicze niebo
a delikatny wiatr daje się jeszcze złapać
w szpony ogołoconych drzew



ciało leniwie przebudza się po nocy-
sama siebie ciągnę za nogę i rękę
sama sobie parzę mocną kawę

cichości cisza staje się szeptem
szept pozostaje sobą o ile
nie stanie się mną kolo południa





podziwiając ten najzwyczajniejszy, powszedni cud
rozcinam skórę głęboko i szeroko z podniesiona głową-
kolejny świt namaszczam purpurą dobrą dla zachodu