Zgłoś

spójrz kochanie brzozy świecą jak latarnie przy ścieżce jedna obok drugiej w równym rzędzie zielonymi liśćmi szeleszczą cichutko nieopodal złoci się zboże żółte kłosy jak u panny sploty okalają hektary na Borku jasny pocisk przeszywa niebo zagrzmiało twarz w piegach jak gdyby ktoś rozrzucił drobinki bursztynu na jasnej cerze majaczą promienie tylko ten szum i żar złotych słońc od południa ostrość widzenia jak w soczewce odbija natrętność much ze skrawków wzruszeń budujemy pomost nieuchronnie prowadzący na skraj lasu po miłość

@Roma  dziękuję Romo 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Marek.zak1 Dziękuję panu bardzo za ten komentarz, jest w nic coś dziwnie uspokajającego. Pozdrawiam @Alicja_Wysocka Niestety dla mnie już trochę za późno na drążenie skały, trochę z mojej winy. Zazwyczaj tak jest, że człowiek się przez jakiś czas załamuje, a potem nagle przechodzi (tak przynajmniej zawsze było) :D Pozdrawiam

Dobry wiersz, interesujący erotyk.  Tytuł zaś przywiódł mi na myśl wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej:   Topielec   Puśćcie ręce moje. Czego chcecie? O, kiedyż oni odejdą? Nie odetchnę już więcej nigdy. Czyż nie wiecie żem się całował z nereidą?   Idźcie lepiej na obiad. Już pierwsza godzina. Niech zwisną moje zimne ramiona.  Oddychać zapomniałem i wolę wspominać basową piosnkę trytona.    Rzućcie mnie im z powrotem.  Tak jak się kłody odrzuca. Nie odetchnę już więcej nigdy, wiedzcie o tym...  -Mam wodę w płucach...   Pozdrawiam   Deo