Na przekor

[Rafał S.]

Moje serce gdzieś pod gardłem ściśnięte
Zroszone ołowianymi, tytanowymi łzami
Pełnymi tęsknoty, nią pokaleczonymi
Nawet te ciężkie mocne kruszce oprzeć się
Sile tego uczucia nie mogą
A cóż mówić tu o moim słabym i delikatnym
Sercu tylko i aż ludzkim...

Znów wędruje do Ciebie ciepłymi drogami wspomnień
I rozglądam się po tym ciepłym osiągniętym wyobraźnią Krajem

Paradoksem odległości zabójczej śmiałości
Karmie swoja dusze
Na przekor jej się ustawiając naprzeciw
By straciła choć trochę swej pewności
Ze potrafi wszystko niszczyć

Znów wędruje do Ciebie ciepłymi drogami wspomnień
I rozglądam się po tym ciepłym osiągniętym wyobraźnią Krajem

Bawiąc się przewrotnie słowa potęgą
Utrwalić chce ten (szkoda i brak słów)...okres
Byśmy pamiętali ze taki czas jest
Lecz w końcu przeminie
By kiedyś gdy gorsze chwile nastaną
W swojej dzisiejszej smętności
Wreszcie uśmiechu przysparzał

Skoro przeżyjemy to…. to przeżyjemy
Nawet nasza śmierć o sto a może dwieście lat

Znów wędruje do Ciebie ciepłymi drogami wspomnień
I rozglądam się po tym ciepłym osiągniętym wyobraźnią Krajem

[Rafał S.]

Owocnych obiektywnych i pomocnych komentarzy zycze:)