Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

cienie ukryte w mroku

Apocalypsis
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Apocalypsis

Apocalypsis

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

światło dzienne gaśnie
cienie długimi rękami pieszczą świat
przeklęci nie moga dojrzeć nigdzie światła
wstaje armia dumna i pewna swej nocnej potęgi

ktoś puka do okna
deszczu krople spływają
księżyć oświetla ich przeklęte ciała
idą bez żalu by siać śmierć i cierpienie

zawodzii i jęczy wiatr
w nim ich bezradne głosy zaklęte
istnieją w cieniach twych myśli czarnych
żyją w śmierci śmierć jest ich życiem

noc zmierza ku końcowi
próg szkarłatnego piekła zanika
przeklęte jest ich życie w wiecznym cierpieniu
schodzą pod ziemię by znów powstać z martwych

nie ma dla nich zbawienia
nie ma drogi powrotnej

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      (Próba nawiązania)

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @beta_b Twój wiersz to piękne, szczere i mądre słowa! Metafora swetra życia, z jego niedoskonałościami, gubiącymi się oczkami i wystającymi nićmi - to jest właśnie prawdziwe życie. To wielka mądrość: rozumieć, że nie trzeba być perfekcyjną, żeby być wartościową. A ta troska o dzieci, okrywanie ich swoim niedoskonałym, ale splecionym własnoręcznie swetrem - to przecież esencja macierzyństwa. Nie chodzi o to, by być idealną, ale by być prawdziwą i kochającą. I to zakończenie - "Jestem sama sobie panem" - to deklaracja wolności i dojrzałości. Świat potrzebuje więcej takich "samoróbek" - ludzi autentycznych, którzy nie udają, że wszystko jest idealne, ale którzy mimo to (a może właśnie dlatego) potrafią kochać, tworzyć i żyć pełnią. Bardzo piękny! A co u mnie słychać? Właśnie zachwycam się Twoim wierszem. :))))
    • Migrena
      Oddech miłości

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski dziękuję za Twoje Robercie słowa.   czasem mam cholerne doły myślowe, a Twoje słowa dają mi psychicznego "kopa".   czym są dla mnie dobre i mądre słowa ?   darem !!!!!!   dziękuję Robert.   trzymaj się !!!  
    • Nata_Kruk
      Apokryf światła

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      @Migrena... zgodzę się w jednym, że komentarze Bereniki i huzarca... są niezastąpione.... :) Nawet nie będę próbować coś skrobnąć poza tym, że masz tyle metafor, że można by nimi obdzielić kilka wierszy... :)  Zostawiam duży plus.
    • Berenika97
      W głębi lasu…

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @KOBIETA To wiersz-kołysanka, intymny i delikatny. "Gwiazdy zaspały, księżyc zgasł" – świat zewnętrzny znika, żeby zrobić miejsce dla tej jednej, wybranej nocy. Jest w tym coś z zaklęcia, z czasu zawieszonego. Jest tu romantyzm - taki półprzezroczysty. Wiersz ma swoją muzykalność, regularny rytm, który kołysze. Piękny!
    • Berenika97
      Cztery pory

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @viola arvensis Twój wiersz jest o zmienności stanów duszy i o tym, jak niewiele mają one wspólnego z tym, co dzieje się na zewnątrz. Podoba mi się ten kontrast: zimno dokoła, a w środku rozkwit – albo odwrotnie. Szczególnie trafiła do mnie strofa trzecia – "gubisz swe myśli i lecą z czerwienią i złotem". To ma w sobie coś lekkiego, marzycielskiego, jakby te myśli były liśćmi unoszonymi wiatrem. I to "ochoty odkładasz na potem" – tak zwyczajne, a jednocześnie tak prawdziwe dla tych momentów, kiedy jesteś gdzieś indziej duchem. Zakończenie to piękne błogosławieństwo – "niech serce twe iskrzy zielenią". Zieleń jako kolor nadziei. To optymistyczne! Twój wiersz jest przepiękny!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...