Lament ofiary drapieżnika

[Martyna_Zofia_Łysakiewicz]

Wbiłeś się w me ciało kłami, pazurami.
Odarłeś z ubrania, odarłeś z odwagi.
Tylko się bawiłeś mną zupełnie nagą,
Miałeś wszystko, ale wciąż ci było mało.

Wbiłeś we mnie zęby, wbiłeś we mnie szpony.
Przebiłeś na wylot, rozłupałeś kości.
Aż samiutką duszę pod swym okiem miałeś,
Mglistą, smutną słabą, łatwo formowałeś.

Bez przerwy drażniłeś me bolące rany,
Kłułeś lekko, lecz długo, aż zaczęły krwawić.
Choć twarz miałam martwą, to w sercu szlochałam,
Że się kiedyś zmienisz, wciaż się zapewniałam.

W ten sposób siebie okłamywałam.

Wbiłeś w moją skórę, jak sztylety, słowa.
Kłamstwa i obejgi, ja byłam niemowa.
Na całe zadane przez ciebie cierpienie
Wciąż odpowiadałam jedynie milczeniem.

Bez litości się w me resztki wgryzłeś,
Nie miałam już nic, nic nie zostawiłeś.
Nie miałam ubrania, nie miałam już ciała...
Tylko dusza ranna, łkająca została...

W takim właśnie stanie mnie pozostawiłeś,
Dalej wyruszyłeś, gdy się pożywiłeś
Niemal na śmierć pewną, kiedy ledwo żyłam.
I o mały włosek się nie wykrwawiłam.

Ale już mi lepiej. Bo odrosło ciało, a ze strzępków szmat zrobiłam ubranie.

[Piotr Sanocki]

Heh jestem pierwszy !
A więc...:
"Wbiłeś w moją skórę, jak sztylety, słowa.
Kłamstwa i obejgi, ja byłam niemowa.
Na całe zadane przez ciebie cierpienie
Wciąż odpowiadałam jedynie milczeniem." .............-według mnie ta zwrotka nie jest potrzebna.
Wiersz ciekawy, bardzo ładne rymy, wydaje mi się troszkę przegadany, ale to może tylko złudzenie. Udało Ci się stworzyć mi obraz tego makabrycznego zdarzenia - aż mi serce zadrżało. Naprawdę super!
:)
Pozdrawiam serdecznie