Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Centrum handlowe...
Ktoś zawołał jej imię. Obejrzała się. Marcin. Był ostatnią osobą jaką spodziewała się zobaczyć. Poznał ją w tym tłumie, szedł w jej stronę. Stała cała sparaliżowana. Uciekać? Nie, to było by głupie, przecież...
-Cześć Ula! Szmat czasu! Jak zawsze bosko wyglądasz – przytulił ją i pocałował w policzek, tak jakby nie widzieli się tydzień, może dwa.
Tak, długo się nie widzieli, rok i miesięcy miesięcy. Zdążyła urodzić dziecko, schudnąć po ciąży, zmienić pracę, znaleźć mężczyznę, jakoś ułożyć sobie życie, pozbierać się... I nagle on... W zasadzie o co jej chodziło, przecież Marcin wyprowadził się do sąsiedniego miasta, mogli się spotkać przypadkiem w każdej chwili. Ula nie wie, co pozwalało jej myśleć, że to nie nastąpi. Chyba wierzyła, że już nigdy go nie spotka. Nigdy po tamtej nocy sprzed roku i dziewięciu miesięcy...

Tamta noc...
Firmowa impreza, zakrapiana dużą ilością procentów. Opijanie sukcesów firmy i przy okazji Marcin pochwalił się, że się żeni. Zabolało ją to, chociaż wiedziała, że z tą Anką to nie przelewki, Marcin był taki szczęśliwy. Mimo wszystko wierzyła, że to się kończy i on w końcu zauważy, że ona... Wierzyła, głupio wierzyła, tyle lat w zasadzie latała za tym facetem, a on nic nie zauważył. Mówił o niej „moja przyjaciółka” i nigdy nie starał się dostrzec czegoś innego, a już na pewno nie widział w niej kobiety. Aż do tamtej nocy. Może to pod wpływem alkoholu przejrzał. Ulka nie wiedziała, nie chciała o tym myśleć. Stało się. Obudziła się rano w jego mieszkaniu, mieszkaniu, w którym budziła się tysiące razy, ale nigdy nie w jego łóżku, nigdy nie z nim w tym łóżku... Było za późno, żeby cofnąć czas. Ale czy tak na prawdę tego chciała?

Trzy miesiące po tamtej nocy...
-Jestem w ciąży – pierwsza dowiedziała się o tym Lena – z Marcinem. On o tym nie wie i się nie dowie, za dwa miesiące bierze ślub z Anką, nie potrzebne mu takie wiadomości. Wiem, co pomyślisz, ale pozwól, że zrobię po swojemu. Sama wychowam to dziecko, dam radę, cholera, nie takie rzeczy przyjdzie mi w życiu robić, to i z dzieckiem sobie poradzę. Rodzinie powiem, że ojciec nie znany, w końcu co ich to obchodzi i tak widujmy się tylko na święta. Jeżeli nie chcesz już ze mną mieszkać, wyprowadzę się, poszukam czegoś.
-Nigdzie się nie wyprowadzisz. Uważam, że Marcin powinien wiedzieć, ale to twoje życie, zrobisz jak uważasz.
Taka była rozmowa ze współlokatorką. Ula wiedziała, że będzie tylko tak rozmowa. Potem przeżywała jej ciążę, jakby to dziecko nigdy nie miało ojca.

Trzy miesiące przed porodem...
-Nie mogę ci tego zrobić. Przemyśl to. Noszę nie twoje dziecko. Wiesz na co się porywasz? Oświadczasz się kobiecie, która zaszła w ciąże z przyjacielem, który o tym nie wie. Chcesz wejść w taki układ?
-Kocham cię. Zostaniesz moją żoną?
-Uparty jesteś.
Zaręczyła się z Grześkiem, ale ze ślubem nie chciała się śpieszyć. Jeszcze nie był czas.

Poród...
Był koszmarem. Dwanaście godzin cholernego bólu. Ale podobno tak miało być. Nie była tego pewna, kiedy lekarz dał jej do podpisania papiery, że zgadza się na cesarkę. Grzesiek był przy niej. Nawet uwierzyła z tego wszystkiego, że to on jest ojcem dziecka.
Już po wszystkim, kiedy patrzyła na małego Tomusia zastanawiała się do kogo będzie podobny...

Trzy miesiące po porodzie...
Znalazła pracę jako sekretarka w nowej firmie. Kochała synka, ale chciała też pracować. Grzesiek zajmował się małym, kiedy ona pracowała, bo on swoje biuro mógł prowadzić nawet u niej w domu. Lena wyjechała do Irlandii. Grzesiek zamieszkał z nimi. Coraz częściej mówił o ślubie. Ula zwlekała. Nie była pewna. Wydawało jej się, że ten układ nie ma szans, że coś się w końcu stanie...

Tydzień po spotkaniu w centrum handlowym...
Marcin wpadł bez pukania do sekretariatu.
-Cholera, dlaczego mi nie powiedziałaś? Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży?
-Nie rozumiem o czym mówisz. Uspokój się, ja tu pracuję - Ula próbowała opanować drżenie rąk.
-Jak mam być spokojny?! Mój syn kończy za kilka dni rok, a ja się dowiaduję o tym od jakiejś męskiej niańki, która masz w domu? Co Ty sobie wyobrażasz, że sama będziesz sobie układała życie? Jedno spojrzenie na małego i wiedziałem, że to mój syn. Może o tym nie wiesz, ale jest taki sam jak ja w jego wieku. I nie wmawiaj mi, że jest inaczej! Dzwoniłem do Leny, nie potwierdziła, ale też nie zaprzeczyła! Nigdy nie chciałaś mi powiedzieć?! Co ty w ogóle chciałaś zrobić z tą sprawą?!
-Nie ma żadnej sprawy- Ula opanowała się na tyle, że mówiła bez zająknięcia- ty masz żonę, ja mam Tomka...
-Zwariowałaś...
-Nie planowałam tego, sam wiesz, jak było. Nie rozpaczałam, jak okazał się, że jestem w ciąży. Nie chciałam Ci psuć życia, w końcu co powiedziałaby Anna...
-Nie zostawię tego tak. Rozumiesz? Nie zostawię!

Opublikowano

no i co dalej?
fragmentami ciężko się czyta, gdy na początku wspominasz, co się stało, pozostała część jest przewidywalna, dopiero końcówka ok, tylko... co dalej? bo jak na samodzielne opowiadanie to chyba za mało.

Opublikowano

"...Nie chciałam Ci psuć życia
Jedno spojrzenie na małego i wiedziałem, że to mój syn
Nie mogę ci tego zrobić. Przemyśl to. Noszę nie twoje dziecko. Wiesz na co się porywasz? Oświadczasz się kobiecie, która zaszła w ciąże z przyjacielem, który o tym nie wie. Chcesz wejść w taki układ?..." - między innymi te fragmenty, tworzą jakże banalny charakter tego tekstu. Banła wchodzi na banał. Mnie się nie podoba.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz Aniu  to krzyk — nie do ludzi, bo ci przestali słuchać, ale do Boga, który milczy. To lament duszy, która już nie wierzy w sprawiedliwość, bo ile razy można patrzeć na śmierć dzieci, na powtarzające się piekło, na historię, która niczego nie uczy. To nie jest już tylko poezja — to dokument epoki bez sumienia. Każdy wers jak strzęp modlitwy, który nigdy nie doleciał. Tyle krzywdy, tyle krwi, i nic się nie zmienia. Może jedyną modlitwą, jaka została, jest właśnie ta rozpacz. Ja ją w sobie mam. Ale najgorsza jest ta niemoc.   Jak nasze dzieci w Powstaniu Warszawskim mordowane dla żartu, z nienawiści. A Wołyń ? Rozpacz rodziców mordowanych okrutnie dzieci.   Aniu. Mocny i cudownie ważny wiersz. Podziwiam Cię.
    • @[email protected] remanent ? :):):) Cholera, musi być naprawdę źle :) Dzięki.     @Berenika97 dziękuję. Uśmiecham się do Ciebie:)     @Roma od Ciebie. Słowa wsparcia. Że życie to nie zabawa w dwa ognie. Dużo to dla mnie znaczy. Roma. Dziękuję.  
    • Pierwszy był Mefalsim, nad Beit Lahija unosi się dym. "Płynny ołów, "Żelazne miecze" w Jom Kipur, znów presja bierze prym. O - jak piekło okrągłe. Kół historii obłędnych eksplozji przemocy. Gdzie jesteś Boże? I nowiem zmierzają kolumnami ludzie do Ciebie. Gdzie jesteś, czy w niebie? Jakże niezrozumiały jest dziś świat, nienawiść i żądza odwetu, od tylu lat. Gdzie jesteś Boże? Ty, który oddałeś życie z miłości do ludzi, słyszysz, czy masz za dużo spraw? Wzgórzom oliwnym ktoś mówi witam, a korona cierniowa raz po raz w słońcu zakwita.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Co jest bełkotem ? Byłeś kiedyś w przychodni przyszpitalnej gdzie starsi ludzie czekając na lekarza leżą na posadzkach ? Nie.... A siedziałeś kiedyś na SORze z dotkliwym bólem brzucha 12 godzin ? Nie ... A widziałeś starych ludzi kupujących jabłka,  czy pomidory, czy ziemniaki, po jednej sztuce ? Nie.... A może byłeś w dmu tego przedsiębiorcy z Poznania który powiesił się na klamce bo urząd skarbowy zabrał jego dzieciom mieszkanie ? Nie...   To tylko fragment tzw. ŻYCIA.   Więc zanim coś głupiego napiszesz przebadaj się. Bo chorzy na tę chorobę nie wiedzą, że chorują. Schizophrenia hebephrenica - nie boli. Ale wymaga ostrej jazdy psychiatry. Więc idź. Ale zanim pójdziesz niech mama zrobi ci jeszcze lewatywę. Najlepiej z kawałków tęczowych cegieł. Ty baranie.           słuchaj. Po co wypisujesz tutaj teksty z poradnika agitatora ? Tylko nakręcasz różnych durni do fantazjowania.   Jest świetny portal. Napisz swój tekst gloryfikujący nasz poziom życia. A mnie daj spokój bo napiszę co naprawdę o tobie myślę.         @Annna2 dziękuję Aniu :)      
    • @Berenika97 a w Gazie jest dramat dobry wiersz
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...