Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Stałem na skraju lasu...
Z szarego nieba sypał się śnieg.
Nie było chwili, nie było czasu,
Zatrzymał się rzeczy bieg.

Śnieg sypał drobny jak pył
I lekki był jak puch,
I tylko on był i żył,
I tylko jego istniał ruch.

Śniegu poczułem ciszę,
Nie dźwięczącą i złą,
Lecz tą co tuli i kołysze
Każdy ból, każdy serca krok.

Wolno, wolno sypał śnieg
Tysiącem małych gwiazd.
Drgał nim miękką pościelą legł,
Żył nim zgasł.

Opublikowano

Hmm... nikt się jeszcze nie wpisal..? Wiersz podoba mi się, fajnie się czytało. Gdyby był mój, to zastapiłabym ten wór (który jakoś nie za bardzo kojarzy mi się z niebem) jakimś innym słowem. Jeszcze jedno..w trzeciej zwrotce, chyba ładniej by brzmiało....:lecz tą, co tuli i kołysze.. pozdrawiam.

Opublikowano

Hmm... Nata, Dzięki. Uwagi zostały przyjęte i wprowadzam je w życie.

Reginka, bo to tylko taka prosta piosenka... ze zbiorku "prosta piosenka"
Brawo za trafną uwagę i Dzięki

M. Krzywak, Michale (o ile się nie mylę bom tu nowy), "śnieg który żył?"- animacja- nic nowego.
"kolejnego roku" - podobno nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.
Dzięki za komentarz.

Wszystkim Ddzięki, że czytacie, a Szczególne Podziękowania za komentarze
Pozdrawiam Serdecznie

Opublikowano

Leszek, moje słowa nie muszą być powodem do zmiany tego, co juz sam napisaleś..:)
Ja na tym forum tez nowa..:))... i widzę,że wiele tu trzeba przejść...nie mniej,miło mi się czyta wiersze innych, zawsze można coś nowego dla siebie uszczknąć. Miłego dnia.

Opublikowano

"śnieg który żył" to bardziej antropomorfizacja, ale niech będzie , poezja ma swoje prawa, pal licho. Mnie bardziej chodzi o treśc, że tak się wyraże, naiwną, aczkolwiek specjalnie napisałem, że nie dla mnie, ponieważ takie wiersze mogą i mają prawo się podobac. Do gniota to mu na szczęscie daleko.
Pozdrawiam raz jeszcze.

Opublikowano

śnieg, śnieżny, śnieg i śnieg , miej litośc bo zakatowałeś czytelnika tym śniegiem, nie dość że wiersz jest nim przepełniony to jeszcze za oknem go mnóstwo

ja jestem zdecydowanie na nie

nisko się kłanaim i pozdrawiam

Opublikowano

treść sama w sobie po oczach nie daje, jak inne tekściki w stylu kocham cię kochasz mnie trele morele. daleko mu jeszcze do dobrego wiersza, aczkolwiek można trochę pokombinować, bo za dużo tego śniegu.

***

na skraju lasu
z szarego nieba
sypał śnieg

czas wstrzymany
drobny lekki puch
żył jak tancerz
poczułem w nim
kołyszącą ciszę
tysiącem gwiazd

drgał nim zgasł

***

ja to tak widzę^

pozdrawiam serdecznie i czekam na kolejne Espena Sway :)

Opublikowano

Nato, nie przepraszaj, nie przepraszaj. W sieci takie obyczaje, a "jak trafisz między wrony..." Po za tym, to ja zacząłem. Co do zmian, to "wór" miałem wyrzucić przed wysłaniem tego wierszyka, ale tak jakoś wyszło. Ponieważ druga sugestia też wydawała mi się słuszna, więc pozwoliłem sobie skorzystać... ale jak widzisz zdaniem niektórych fachowców temu utworkowi i tak już nic nie pomoże.

Strange World, dzięki za ciepłe słowo w tą mroźną zimę.
Tego śniegu, to chyba ogólnie za dużo już mamy, ale uwagę pokornie przyjmuje i biorę się za odśnieżanie ;).

Panie Michale, jam człek prosty, w uczonych szkołach nie bywały, więc pozwoliłem sobie sprawdzić w słowniku co to słowo co Pan go użyłeś znaczy. I wyszło mi na to, że zapewne masz rację, choć mam pewne wątpliwości.
Po pierwsze: z cech ludzkich to tylko to życie... które nie jest cechą wyłącznie ludzką.
Po drugie: cisza, cisza, cisza... wręcz nie ludzka. Czyż nie?
Co do treści, to oczywiście masz rację. Utwór to raczej infantylny (śnieg, gwiazdki, skraj lasu), ale szkoda było mi go wyrzycić do kosza.
Serdeczne dzięki za "na szczęście" ;).

Tali Macieju, dzięki za szczery komentarz.
Coś Ci napiszę, ale tak między nami ;):
ja tam lubię zielona paświska (pastwiska)
taki ze mnie baranek
i śnieg lubię... biały
taki ze mnie bałwanek
nie lubię za to asfaltu i betonu
choć odgrywają istotną rolę w moim życiu.
A... i chciałbym jeszcze dodać, że ten śnieg to latosi nie jest, oj nie. Jeśli chcesz to spróbuj sobie przypomnieć, kiedy poprzednim razem tyle go było.
Dzięki za odwiedziny.

Espena Sway, też ładnie, ale chyba zostanę przy swoim. Trochę już odśnieżyłem ;).

Wszystkim Dziękuję za odwiedziny, szczególnie zaś za komentarze. Miałem pewne obawy, że będzie gorzej. No cóż "życie jest jak pudełko czekoladek..." ;)

Wszystkich Serdecznie Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Poetycko, wysoce i dalece, pozdrawiam!   PS.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @MIROSŁAW C. to taka instrukcja gdy człowiek wzbogaca się krzemem  
    • ... jeść..? :) może lepiej, przeczytać... ;) Pozdrawiam także.
    • 8 lat prawicy zrobiło swoje. Ludzie nawet przestali rozróżniać syreny alarmowe. Ja jestem starej daty i kiedy usłyszałem dźwięk modulowany wiedząc, że Rosja jest ponad tysiąc kilometrów stąd wiedziałem, że to nie chodzi o zwykłe bombardowanie.  Sprawdziłem telefon - brak zasięgu. Telewizor był włączony, ale nie mogłem znaleźć żadnej stacji. Wtedy już wiedziałem, że po nas. Cholera, po nas. Krzyknąłem na mamę, żeby się zebrała, zaprowadziłem nas do piwnicy. Odgrodzony od świata i reszty betonem i drewnianą klapą. Wiedziałem, że już po nas ...  Błysk był niesamowity! Nawet przez te szpary w klapie oślepłem! A przecież nic istotnego nie było w naszym pobliżu. Huk był jeszcze gorszy. Nigdy nie słyszałem tsunami, ale wyobrażam sobie, że tak to właśnie wygląda. Ten wszechobecny łomot, łoskot, trzęsące się fundamenty i klepisko,  i trzask przewalający się nad głową pozbawił mnie złudzeń. To był atak atomowy... A tak długo od tego uciekaliśmy...  Moja mama krzyczała i płakała, nie mogłem jej uspokoić. Syn był w szkole a jego matka cholera wie gdzie. Nie wiedziałem czy mam płakać, czy podciąć sobie żyły, czy działać? Co, cholera zrobić? ...  Powiedziałbym, że kiedy wszystko ucichło..., ale nic nie ucichło! Ten jazgot i hałas wcale nie zamierał, wciąż trwał, jakby w nieskończoność. Jasność zanikła ale źrenice jeszcze tego nie dostrzegały. Wiedziałem, że to koniec i nie wiedziałem co dalej zrobić ...  Nie wiem co nad naszymi głowami przeleciało, ale to już nie był nasz dom. Właz się nie załamał i zastanawiałem się czy dam radę go odgruzować bo okienko na ziemniaki było za małe, za małe żeby się wydostać.  Moja mama ucichła skulona w kącie tuż obok mnie. Przestała płakać. Nie wiedziałem czy to dobry sygnał. Teraz wiem, że nie był dobry. Te ponad dwadzieścia lat różnicy robi jednak swoje. Niestety.  Po oślepiającym huku przyszedł czas na trzaskające płomienie. Drewniany dach pokryty papą nie jest wyzwaniem dla takiej bomby. Nadal się dziwię, że ten smród smoły nie wniknął do naszej piwnicy.  Serce tak bardzo mi łomotało, że nie wiedziałem jak się uspokoić. Łapałem powietrze haustami jakby go brakowało... I nie myliłem się, brakowało czystego powietrza.  Zrobiło się dużo cieplej, mama zamarła jakby we swoim śnie. Nie mówiłem nic bo nie było nic do powiedzenia. Wciąż zastanawiałem się co dalej, jak my przeżyjemy. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, że nie przeżyjemy wszyscy, nie w tym domu..., nie w tej miejscowości...  
    • @Nata_Kruk Dobrą treść, chce się jeść, pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...