Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Trąba – bomba

Luthien_Alcarin
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Luthien_Alcarin

Luthien_Alcarin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

jestem
tak o tym warto pisać
wiersze – tylko te najkrótsze
w których jeż lubi jesień
a bałwan to nie sąsiad
tylko zimnolubny właściciel marchewki

- zdecydowanie piszę wyraziście
dwuznaczne aluzje wybacza się
tylko prostytutkom i poetom

jestem
Kartezjusz wspomniał coś jeszcze (też)
o myśleniu

więc stoję (stoicko) i dumam
choć mogłoby się zdarzyć że usiądę
płatając czytelnikowi figla

- - -

lepiej nie interpretuj tych wersów
bo wtedy się dowiesz
i będziesz musiał wiedzieć

Eugen De

Eugen De

Opublikowano
Opublikowano

Nie jestem ani trąbą, ani też bombą i nie muszę wszystkiego wiedzieć (na szczęście!), ale wersu od "więc" nie zaczynam!Nastąpiło jakieś rozdrobnienie w tzw."chciejstwie", bo wiesz miał być na temat "bycia" z przywołaniem nawet Sokratesa, aż tu nagle myślenie zeszło "siedzenie -stojąc" i w finale na komentatorów! Po co tyle tematów? Pozdrawiam.

Eugen De

Eugen De

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A ja napiszę tak: nie pocę się, gdy czytam Twoje wiersze, ani też gdy czytam Gombrowicza. Tutaj czytam twoje teksty i wolno mi na taki sarkazm jaki przeanalizowałaś.Czy twoje strofy z zasady muszą być "porównywalne" z tekstami Witolda G? Bardzo serdecznie pozdrawiam.
Luthien_Alcarin

Luthien_Alcarin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dzie wuszka: dzięki za docenienie:) i ciepłe słowa

Eugen: ja wogółe nie chce być porównywana ani z Gombrowiczem ani nikim innym kto tak dobrze pisze bo poprostu: za wysokie progi na agatkowe nogi, ale tytul z Gombrowicza miał na wstępie ostrzec czytelnika przed zbyt dosłonym odbieraniem wiersza: tzn. chciałąm nim wywołac owo przymrużenie oka konieczne do odczytania całosci:)

Pozdrawiam serdecznie wszystkich
Agata

Luthien_Alcarin

Luthien_Alcarin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kocico: jak bardzo mam mrużyć oczy:>?Dzieki za odwiedziny

Stanisławo dzięki za obiektywny odbiór;)

M.krzywiak: dziękuje za ciepłę słowa;0)szczególnie ze z efektami mimicznymi:P

Amras: musze wyrzucac myśnik:> jako starszy męzczyzna decyduj:P

Pozdrawiam wszytskich
Agata

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      riffy tuż przed świtem

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota ten tekst to jak wszystko w tamtym czasie jest o gandzi 
    • Leszczym
      Zmartwienie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Martwi mnie czasem, że pisanie, również moje, jest tylko przekonywaniem przekonanych. Przekonywaniem przekonanych, a zatem czymś w pewien sposób niekoniecznym, a nawet zupełnie zbędnym. A może spójrzmy nieco bardziej optymistycznie, również na niniejsze, jest kolejnym utwierdzaniem w przekonaniu? No a potem przepełniony pesymizmem lub optymizmem piszę nowy tekst, licząc nawet, że znów będzie w czytaniu. Znów piszę znów mając dziwną nadzieję, gdzieś może nawet z pogranicza choroby, że mój tekst cokolwiek zmieni w tej nieustannej batalii ładnych kilku armii, które już same nie wiedzą do czego je zaprzęgnięto i o co im tak naprawdę każą walczyć.   Warszawa – Stegny, 13.05.2025r.    
    • Corleone 11
      Dzisiaj (25)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Kwiatuszek    Miło mi; zarówno wskutek faktu, że podoba Ci się powyższy fragment, z powodu Twojej czytelniczej ciekawości, jak również uważności. Dłonie bohaterów w tym rozdziale są bardzo istotne, prawdaż?     Ponieważ napisanie "Dzisiaj (26)" zostało zaplanowane na określoną przestrzeń i czas, potrzebujesz nań jeszcze poczekać.     Dzięki wielkie za odwiedziny i komentarz. Pozdrawiam Cię serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Domysły Monika
      riffy tuż przed świtem

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Naram-sin Na ten moment czekałam. Muszę przyznać – pokazałeś mi, że emocje potrafią jednak wziąć górę nad rozsądkiem. Mialam przecież szczerą ochotę wytknąć ci luki w tym wierszu. (nie tylko ty poruszasz się po artystycznym gruncie). Ostatecznie jednak wybrałam pokorę.  Pozwolę sobie jednak na jedną drobną, acz kąśliwą uwagę. Twoje krytyczne uwagi kierowane do innych autorów... tu też by pasowały.  
    • Arsis
      Dotknij

      Przez Arsis · Opublikowano

      Albowiem dotykając…   Wiesz, piszę w świetle idącym od gwiazd. W drżących rozpryskach iskier. W powietrzu piszę słowa spokojne jak niebo, jak noc. W zapachu jaśminów. W woni słodkawej i tkliwej. W przestworze ogromnej melancholii.   W tej otchłannej zmysłowości, co mnie okrywa szalem utkanym na drutach matki będącej w niebie. Jakby to był jej prezydent i błogosławieństwo na pierwszy krok naszej wspólnej drogi.     To od księżyca. To wszystko płynące od niego. Albowiem omiata srebrnymi brwiami pustkę ogrodu, ścieżki niknące w dali. I przemyka chyłkiem, rozsuwając gałęzie cichym szmerem wiatru.   To od księżyca. To od niego miłość się niesie jak echo.   Wszystko zbyt długo dławiłem w gardle, nie mogąc z siebie wykrztusić słowa. I szedłem od drzewa do drzewa. Od krzewu jaśminu do róż nabiegłych krwią, czerwonych jak spragnione usta.   Twoje? Moje? … nasze…   … choć na razie w tej samotni niczyje…   I widzę twoje włosy. Rozfalowane. I czuję na skroniach twoje dłonie…   Na jawie? We śnie?   Nie wiem.   Ale wiem, że tęsknię, kochanie.   Omiatasz mnie w noc każdą tym spojrzeniem, wzrokiem zastygłych oczu. I omiatasz mnie podwójnie, potrójnie snem skrzydlatym jak nigdy dotąd.   I bardziej. I jeszcze..   I kiedy ulatujemy w przestwór, złączeni, mijamy wierzby kulejące, co się podpierają na zgrubiałych sękach.   I topole strzeliste, i dęby, kasztany…   Dużo tego. Tak bardzo wiele…   I pamiętam, że w dłoń moją weszłaś ciepło jak lato.   To było wtedy. A teraz?   Zamykam cię w sobie tak jak zamyka się kwiat drżący w powiewie. I byłaś we mnie.   I jesteś...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-05-13)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...