Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

umiem wczuć się w życie. codziennie zasypiam
z głową pod telewizorem który od lat wisi nad łóżkiem
jak miecz. w każdej chwili może uciąć sen
albo ułatwić stany przejściowe. pomiędzy

nocą i dniem zawsze coś skrzypi. zmęczone duchy
opadają tyłkami na półki. chowają się do szafek
ze swetrami. podobno po śmierci trzęsie
jeszcze bardziej. uprzejmie ustępuję miejsca

licząc na wsparcie. nie wychylam się
spod kołdry. cienie są gorsze. bezsennie krążą
nad wezgłowiem. zjadają te myśli które każą wierzyć
że pod łóżkiem jest coś więcej niż nic.

Opublikowano

ciekawy, bardzo dobrze się go czyta; w ogóle lubię ten styl pisania, a Ty świetnie nim operujesz (w każdym razie w tym wierszu); jestem oczarowana;
jedyna uwaga to ta, że cienie nie są najgorsze, najgorsze są myśli...

pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Telewizor jako miecz Demoklesa - dobre, wczuc się w życie - osobiście miałem kiedyś podobny motyw w swoim wierszu, dlatego ten jest mi zdecydowanie bliski. Zarówno temat jak i treśc...
Jesten pod wrażeniem...
Pozdrawiam.

Opublikowano

Tali Maciej — Cieszę się, że nie przyczyniłem się do rozczarowania. ;) Dzięki.


Dzie wuszka —
1. cienie zjadają myśli -tak? - Tak.
2. mysli mówią - pod łóżkiem jest coś więcej -tak? - Tak. Tyle, że coś więcej niż nic.
3. chyba dobrze skoro te cienie zeżrą paskudy myśli - Niekoniecznie (patrz punkt 2). Skoro podmiot twierdzi, że są gorsze, najwyraźniej chciałby wierzyć. Dzięki za wizytę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...