jesień...

[Ewa Lis]

jesień

podążam
za radosną grą świateł
błyszczących w kropli wody
na wątłej nitce
babiego lata

każdy listek jest dzisiaj
małym odbiciem tęczy
porusza go łagodnie
wiatr

muszą być jeszcze chmury
oczywiście różowe
i ptaki które lecą
za odchodzącym słońcem
(uśmiecham się do nich)

uśmiecham się do nieba


ale skąd się tu zjawia
ta niezwykła melodia
przy niej ciążenie powiek
jest już nie do zniesienia

otwieram oczy

to tylko wiatr za oknem
nuci smutną piosenkę
zbyt często uderzając
w dziwną nutę
ironii

[Tali Maciej]

jest w tym dużo melancholii i nawet przyjemnie mi się czytało, początek fajnie buduje nastruj, klimat
później jest nieco gorzej ale całościowo na plus

nisko isę kłaniam i pozdraiwam

[Ewa Lis]

miło mi,
wlasciwie mam jeszcze pomysł na wersje z happy endem, ale może przy następnej okazji

pozdrawiam również

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

Troszkę spóźniony ten wiersz... tegoroczną jesień wspominam średnio, ale cóż.. niech to będzie wiersz na tę za rok :) plusik

pozdrawiam /Arek

[Ewa Lis]

nie wiem nawet kiedy byla taka jesien... chyba wczoraj w mojej glowie.
a moze sluszna byla by wersja z happy endem, bez tej dekadenckiej puenty??? sama nie wiem...



jesień

podążam
za radosną grą świateł
błyszczących w kropli wody
na wątłej nitce
babiego lata

każdy listek jest dzisiaj
małym odbiciem tęczy
porusza go łagodnie
wiatr

muszą być jeszcze chmury
oczywiście różowe
i ptaki które lecą
za odchodzącym słońcem
(uśmiecham się do nich)

uśmiecham się do nieba
przechwycam jasny promień
błękitu