Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

motyw malarstwa europejskiego w literaturze polskiej

Michał BDG

Przez Michał BDG
w Forum dyskusyjne - ogólne

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Michał BDG

Michał BDG

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Witam wszystkich,
Robie prace na polski o motywie malarstwa europejskiego w literaturze polskiej i chodzi o to by znaleść dzieła polskiej literatury w których z nazwy wymieniono jakiś obraz z kultury europejskiej. Jeśli ktoś by znał taki polski utwór to był bym bardzo wdzięczny gdyś dał znać.
Z góry dzieki.

Antoni Leszczyc

Antoni Leszczyc

Opublikowano
Opublikowano

- Stanisław Grochowiak: "Lekcja anatomii doktora Tulpa" (obraz Rembranta).
- W "Ludziach bezdomnych" dość wiele mówi się o obrazie przedstawiającym biednego rybaka, tytułu nie pamiętam, acz interesujące można z tej sceny wyciągnąć wnioski tak odnoszące się do samego obrazu, jak i społeczeństwa z tej książki.
- na podstawie obrazów Breughla: Jacek Kaczmarski "Wojna postu z karnawałem", "Upadek Ikara", Wisława Szymborska "Dwie małpy Breughla", "Wieża Babel", Zbigniew Herbert, acz tytuł uciekł mi z głowy.
- Jacek Kaczmarski wzorował się też na innych twórcach: Albrechcie Duererze ("Rycerz") i Hansie Holbeinie ("Ambasadorowie")

Reszty już sam szukaj.

PS. Których przez "ó".

Michał BDG

Michał BDG

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dzięki Antoni za pomoc. Napewno skorzystam z podanych tytułów. Bardzo mi pomogłeś. Jak bys przypomniał sobie jeszcze jakieś tytuły to był bym bardzo wdzieczny.

P.S Przepraszam wszystkich za błędy ale jestem dyslektykiem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marek.zak1
      Winni inni

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • wierszyki
      "Martwy"

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • wierszyki
      w pół drogi

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Arsis
      Owoc wyobraźni współczesnego mistrza

      Przez Arsis · Opublikowano

      Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • wierszyki
      Sfinksoid

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...