Z dnia Dnia.

[Catherina]

Płaszcz mleka ubrał poranek
Powiedział „do widzenia” i wyszedł.
Spieszył się, tyle do zrobienia.

Po mglistej ścieżce biegał bez wytchnienia
Natrafiając na sen zabijał go,
Mówił „odejdź” – skutkowało.

Zmęczony, lekko zamroczony,
Przysiadł się do staruszki,
Na starej parkowej ławce.

Nie chciała z nim rozmawiać.
On najnormalniej zapomniał
Wczoraj do niej zawitać.


17.10.2005 paula

[Stanisław Kamykowski]

pierwsze dwie strofy są dobre
w trzeciej nie pasuje mi
"Przysiadł się do staruszki,
Na starej parkowej ławce."
drugie starej zmieniłbym na zniszczonej,
pointa też jakoś mnie nie zaskakuje, być może gdybyś spróbowała zapisać ją w bardziej zaskakujący sposób, bo za dużo tej normalności w tym utworze, ewentualnie ja jestem nienormalny, że mi nadmiar normalności przeszkadza

pozdrawiam

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

Zmusza do refleksji.. czyli dobrze jest :) nawet bardzo dobrze.

pozdrawiam ciepło /Arek

[Zielony promyczek]

Bardzo miły wierszyk, podoba mi się klimat. Taka krótka opowiastka, fajne zwroty, ciekawe zakończenie.

[Yasioo Zimiński]

no racja, racja...dobry, dobry :) pozdrawiam

[Catherina]

Dziękuję serdecznie :)
Pozdrawiam gorąco\Kasia