pożegnalny

[Piotr Sanocki]

Gdy stoję na złotej ziemi,
pod butami chrupie jej popiół,
złoty deszcz brunatnych pieni.
Między nimi miga szybki sokół.

Skrzydła jego w blasku słońca
trzepotem piór wiatr posyła gońca.

Gdy stoję nad jeziorem spokojnym,
przed oczyma migają liście popychane ogniem.
Umiarkowane fałdy płaszczem jego szarym,
czasami rybka srebna przelatuje z cichym pluskiem.

Zwinne, ciemnoszare plamki na wodzie,
bezszelestnie gonią resztki ścięte w mrozie.

Czy tak się spodziewać zimy,
usypiającej przymusem wieczności?
Czy białym szalem zakryć doliny,
Zimnym chłodem uciszyć głos radości?

Odchodzę, a sokół lata jeszcze, lot ostatni
pożegnalny, srogi ból i smutny głos bratni.

[magda]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

eee.... zdzrzyło mi się już zadawać podobne pytania niesłusznie, ale... co to, na bogów, jest "pieni"?! nie "piań", nie "pni", nie... od pienienia się.... eee... może jestem zmęczona i um mnie zawodzi...

pozdrawiam

[magda]

sorry, zdublowało się niechcący


[sub]Tekst był edytowany przez magda dnia 04-11-2003 16:22.[/sub]